در دعای ندبه پس از آن‌که از خدا تقاضا می‌کنی امام(عج) را به تو نشان دهند، می‌گویی:
«وَ أَزِلْ عَنْهُ بِهِ الْأَسَى وَ الْجَوَى وَ بَرِّدْ غَلِیلَهُ یَا مَنْ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى وَ مَنْ إِلَیْهِ الرُّجْعَى وَ الْمُنْتَهَى»
خدایا! کاری کن تا غم اساسی بنده‌ات، با نظر به امام‌زمان(عج)، از آن بنده برداشته شود.
وقتی امام(ع) به عنوان یك دلِ سراسرعشقِ به حق، به انسانی نظر کند، شور و شعفی غیر قابل توصیف در قلب انسان به پا می‌شود. گفت؛ «شرابخانة عالم شده است سینة ما». بعد در تقاضایت از خدا ادامه می‌دهی: ای صاحب احاطة کلی بر هستی، «یَا مَنْ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى». آن خنکی و نسیمی را که با دیدن امام‌زمان(ع) بر جان هرانسانی می‌نشیند، از ما دریغ مدار. «بَرِّدْ غَلِیلَهُ» به این معنی که ما درگرمای عطش عمیقی نسبت به رؤیت آن حضرت هستیم و از صاحب عرش تقاضامندیم با رؤیت آن حضرت، آن عطش را فرو نشاند وآن را به خنکیِ رؤیت تبدیل کند. تمام حرفی كه می‌توان بر زبان آورد همین است، بقیه‌اش گفتنی نیست، چشیدنی است.
با دعاهایی که شیعه به برکت اهل بیت دارد همواره عطش قلبش را نسبت به وجود مقدس امام زمان(ع) زنده نگه می‌دارد، این است که هر روز بعد از نماز صبح زیارت حضرت را می‌خوانید. درآخر دعایی که در مفاتیح قبل از دعای عهد آمده و از نظر مضامین خیلی شبیه دعای عهد است این نکته آمده است که یا صاحب‌الزمان این تعهّد و بیعت با شما تا روز قیامت برگردن من است؛ من آماده‌ام که براساس برنامه های شما همه خواسته‌های خود را زیر پا بگذارم، می‌گویی: «هَذِهِ بَیْعَةٌ لَهُ فِی عُنُقِی اِلَی یَوْمِ الْقِیَامَة» یعنی؛ من تا آخر در میدان وفاداری به شما و پایداریِ در یاد شما هستم و پا به رکاب هم هستم. چنین آدمی که هر روز صبح بر این عهد، آن هم با معرفت لازم مداومت کند، آیا می‌شود امام‌زمان(ع) همین حالا به او توجه نکنند؟ مشخص است که حضرت همین حالا به او توجه خواهند داشت، حالا این که نظر مبارك حضرت، آن‌هم هر روز صبح با انسان چه می‌کند و انسان چه می‌شود، به بحث جداگانه‌ای نیاز دارد و مطالبی كه خدمتتان عرض كرده‌ام هنوز كافی نیست. به جهت بركات یاد و عهد با آن حضرت است که تاکید شده آن زیارت یا دعای عهد را هر روز صبح بخوانیم.
باید عواملی که مانع توجه و ظهور فرج امام‌زمان(ع) به قلب‌مان می‌شود و ما را به دنیا نزدیک می‌کند، برطرف کنیم و از آن عوامل فاصله بگیریم و عوامل جلب نظر حضرت را در خود به وجود آوریم، باید خلوت داشته باشیم، همیشه برای فرج - اعم از فرج شخصی و فرج عمومی- منتظر باشیم و انتظار بکشیم. هنر ما این است که کاری کنیم تا خود امام زمان(ع) بر ما نظر کنند؛ یعنی بتوانیم نظرامام زمان(ع) را به قلب خود بتابانیم و از خود حضرت نور بگیریم. آن‌وقت است که متوجه چیزهایی می‌شویم که با کتاب و درس و جلسه حاصل نمی‌شود و در نتیجة آن، زندگیْ سراسر شور و نشاط می‌شود و ان‌شاء‌الله زمینة ظهور اجتماعی آن حضرت فراهم می‌گردد.