پیامبرخدا(ص) می‌فرماید: «لَوْ بَقِیتِ الاَرْضُ بِغَیـْرِ اِمامٍ لَساخَت»(53) یعنی اگر امام‌زمانی در عالم نبود، زمین نابود می‌شد. دو نوع نگاه ممکن است در شناخت امام(ع) مشکل داشته باشند. یک نگاه، نگاهی است که امام(ع) را در حد آدم عادی و محدود به یک بدن می‌داند که عملاً این نگاه بخواهد و نخواهد منکر روایت فوق می‌شود. چون این روایت؛ امام(ع) را عامل بقای زمین می‌داند و لذا باید فوق زمین و بدن باشد. و یک نگاه هم، نگاهی است كه امام(ع) را طوری می‌بیند كه دیگر یك انسان نیست، بلكه یك مَلَک است، این هم مقام جامعیت امام را نفهمیده است. وقتی می‌گوییم امام(ع) واسطه فیض است یعنی ملائکه مقرّب هم مادون امام(ع) هستند.
حال باید دقت كنید كه نحوة حضور ملائکة مقرّب مثل میکائیل و جبرائیل واسرافیل و عزرائیل(ع) در هستی چگونه است. وقتی حضرت جبرائیل(ع) برای پیامبر(ص) ظهور می‌کند به تعبیر خود پیامبر(ص)، جبرائیل(ع) تمام افق را پر کرده است یعنی جبرائیل(ع) علاوه بر این که یک حضور بیرونی دارد، جان و درون پیامبر(ص) را هم از وَحی پر کرده و تمام قلب پیامبر(ص) را سرشار از معنا نموده است. قلب حضرت از نحوه حضور جبرائیل(ع) آنچنان در شعف قرار می‌گیرد که تمام معارف عالیه عالم بر قلب پیامبر(ص) جاری می‌شود. حالا وقتی می‌گوییم امام‌زمان(ع) فوق جبرائیل و میکائیل است باید قدری در نحوه حضور امام‌زمان(ع) فکر کرد، این چه نحوه حضوری است که از جبرائیل و میکائیل«علیهما‌السّلام» هم بالاتر است. حالا در نظر بگیرید که آن مقام با آن همه وسعت، امام ما و شماست.