پانزده خبر در این مورد وارد شده که بچند خبر آن اکتفا میشود.
از امام صادق (علیه السلام) رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
الغضب یفسد الایمان کما یفسد الخل العسل.
(خشم، ایمان را تباه میسازد چنانکه سرکه عسل را تباه میسازد).
نزد امام باقر (علیه السلام) از غضب نام بردند. فرمود: ممکن است مردی نسبت بدیگری غضبناک شود و تا آخر عمر موفق به تراضی و طلب حلیت نشود تا اینکه داخل آتش گردد. پس هرگاه شخصی نسبت بفردی یا افرادی غضبناک شود، اگر ایستاده است بنشیند که در این صورت پلیدی (وسوسه شیطان) از او زایل شده اعصابش آرامش مییابد. و هرگاه کسی بیکی از خویشاوندانش خشمناک شود خود را باو نزدیک نماید و با او تماس حاصل کند. مثلاً دست خود را بدست و یا صورت او بمالد و یا او را ببوسد، زیرا که چون رحم با رحم تماس گیرد آرام شود.
امام صادق (علیه السلام) در خبر دیگر فرمود: الغضب مفتاح کل شر (غضب کلید هر بدی است).
اسحاق بن عمار گفت شنیدم امام صادق (علیه السلام) میفرمود: در تورات مرقوم است که: ای فرزند آدم، هرگاه بر کسی خشم کردی، مرا یاد کن تا من هم در موقع غضبم بیاد تو باشم و با کسانیکه نابود میکنم ترا نابود نکنم. و هرگاه ستمی بتو رسید راضی شو که من انتقام تو را از ستمکار تو بگیرم زیرا انتقام گرفتن من برای تو بهتر است از انتقام گرفتن تو برای تو.
امام صادق (علیه السلام) فرمود: مردی خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید و عرض کرد: یا رسول الله مرا چیزی بیاموز. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود اذهب و لا تغضب: برو و غضب بر کسی مکن. آن مرد گفت: مرا همین بس است و سپس بسوی خاندان خود بازگشت. ناگاه دید در میان قوم و قبیلهاش جنگ و ستیزی افتاده و صفها بسته شده و همه سلاح جنگ در بر کرده و آماده نبرد شدهاند. او نیز چون این منظره را دید، سلاح جنگی ببر کرد و با آنان در صف نبرد ایستاد. ناگاه فرمایش رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیادش آمد که فرموده بود: بر کسی غضب مکن. پس فوراً سلاح جنگ را از تن در آورد. سپس بجانب قبیلهای که با قبیله او در جنگ و ستیز بودند رهسپار شد و گفت: ای مردم، ترک این جنگ و ستیز کنید و آنچه خسارت از جراحت و کشته شدن و زدن و غارت بر شما وارد آمده بر عهده من است و غرامت آنرا بشما میپردازم. آنها نیز با شنیدن این پیشنهاد صلحجویانه آتش خشم و غضبشان فرو نشست و در پاسخ گفتند: ما خود بتلافی کردن خسارات خود از شما سزاوارتریم. فرمود پس صلح مابین دو طایفه بر قرار شد و حضومت و دشمنی از میان رفت.