روایت دیگری حمران بن اعین از امام باقر (علیه السلام) نقل کرده که آن حضرت میفرمود: ایمان آنست که بر دل نشیند و شخص را بسوی خدا کشاند و عمل به طاعت و تسلیم به امر خدا نیز مصدق او باشد. اما اسلام گفتار و کردار ظاهری است که اجتماع مردم بر آنند از همه دستجات مسلمین. و نیز در سایه اسلام جانها محفوظ و مواریث اجراء میگردد و زناشوئی تجویز میشود و بدین جهت از کفر بیرونند و به ایمان نسبت دارند. اسلام شریک و ملازم ایمان نیست ولی ایمان شریک و ملازم اسلام است. اسلام و ایمان در گفتار و کردار با هم جمع شوند همچنانکه کعبه در مسجدالحرام است ولی همه مسجدالحرام در خانه کعبه نیست... و لذا خدای متعال فرمود:
و قالت الاعراب امنا قل لم تومنوا ولکن قولوا اسلمنا و لما یدخل الایمان فی قلوبکم،
اعراب گفتند ایمان آوردیم، بایشان بگو که ایمان نیاوردهاید بلکه بگوئید مسلمان شدهایم و ایمان هنوز در دلهایتان قرار نگرفته است (آیه 14 حجرات).
حمران راوی حدیث از امام (علیه السلام) میپرسد: آیا برای مؤمن نسبت به مسلم فضیلتی در احکام و حدود و غیر اینها هست؟ آن حضرت میفرماید: نه، هر دو در این باره یکسانند، ولی مؤمن بر مسلم در کردار و تقربی که بخدای تعالی میجوید برتری دارد. راوی میگوید: مگر نه اینست که خدای تعالی فرموده است:
من جاء بالحسنه فله عشر امثالها
هر کسی یک کار نیک کند برای اوست ده برابر آن از پاداش؟ (آیه 160سوره انعام) و شما معتقدید که مسلمان با مؤمن متفقند بر نماز و زکوة و روزه و حج؟
امام باقر (علیه السلام) در پاسخ میفرماید: مگر نه اینست که خدای عزوجل فرموده است: یضاعفه له اضعافاً کثیره خدا بیفزاید برایش چندین برابر؟ (آیه 245 سوره بقره) پس آنها مؤمنانند که خداوند حسناتشان را چندین برابر پاداش دهد، برای هر کار نیکی تا هفتاد برابر، اینست برتری مؤمن بر مسلم، و بقدر نیروی ایمانش به اضعاف کثیره در حسناتش میافزاید، و خداوند آنچه بخواهد از خیرات درباره مؤمن عطا میفرماید...