امام باقر (علیه السلام) در تفسیر گفتار خدای متعال در آیه و آخرون مرجون لامر الله - التوبه - 107: و قومی دیگر که کارشان واگذار بخداست) فرمود:
قومی بودند مشرک، که عدهای از مؤمنین مثل حمزه و جعفر و مانند آنها را کشتند سپس اسلام اختیار کردند و خدا را بیگانگی ستودند و شرک را ترک نمودند، این اشخاص حقیقت ایمان را بدلهایشان نشناختند که از مؤمنین بشمار آیند و بهشت بر آنها واجب شود و بر انکارشان هم باقی نماندند تا کفر ورزند و دوزخ بر آنها واجب شود؛ پس آنان بر این حال باشند تا خدا بر آنها چه خواهد، یا عذاب میکند و یا توبهشان را میپذیرد.
حدیث دیگری نیز بهمین مضمون با جزئی اختلاف از آن حضرت وارد شده. و ممکن است منظور از اینکه سرانجام کار آنها با خدا است این باشد که وضع آنها را پس از توبه تا به هنگام مرگ در اثر پشیمانی و ندامت و ریاضت و عبادت برای جبران کردار بد گذشته بجز خدای متعال کسی نمیداند، ممکن است خدا عذاب کند و یا توبهشان را بپذیرد.