در باب شرایع ضمن دو حدیث از حضرت امام صادق (علیه السلام) روایت شده که: خدای تعالی به محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و سلم شرایع نوح و ابراهیم و موسی و عیسی (ع) را عطا فرموده که اساس همه آنها توحید و اخلاص و ترک بتپرستی و فطرت حنیف - مسلمانی سهل و آسان که بر کناری از گوشهگیری و خانه بدوشی است - هرچیز پاک را در آن حلال و هر ناپاک و پلیدی را حرام نموده است - بارهای سنگین و زنجیرهائی را که بر گردن آنان بود - یعنی تکالیف شاقه را - برداشته، سپس ضمن دستورهای اسلامی؛ نماز و زکوة و روزه و حج - امر بمعروف و نهی از منکر - حلال و حرام - مواریث و حدود و فرائض را بر آنها واجب نمود، و جهاد در راه خدا و وضو را بر آن افزود و آن را بفاتحه الکتاب برتری داد و به آیات آخر سوره بقره و سورههای مفصل(6) و غنیمت را بافیء(7) برای آنحضرت حلال نمود و با ایجاد هراس در دل کفار او را یاری کرد و تمام زمین را برای او سجده گاه و وسیله طهارت قرارداد (مانند تیمم بر خاک) و او را بر تمام مردم از سفید و سیاه جن و انس برانگیخت و او را حق جزیه گرفتن(8) و حق اسیر نمودن مشرکین و فدیهای که برای آزار کردن اسیرانشان میداند عطا فرمود. سپس مکلف به تکلیفی شد که هیچیک از پیامبران گذشته به آن مکلف نبودند و خداوند برای او شمشیری بیغلاف از آسمان فرو فرستاد و باو خطاب شد که باید در راه خدا نبرد کنی و بجز خودت را در وهله اول بدان مکلف ندانی.