امام صادق (علیه السلام) فرمود: مؤمن دو گونه است. یکی مؤمنی که پیمان خدا را تصدیق و به شرایط پیمانش وفا نموده چنانکه در سوره احزاب در مورد آنان فرموده:
رجال صدقوا ما عاهدو الله علیه:
(مردانی که به پیمان خویش با خدا صدیق و راستگویند). این همانست که نه هراسهای دنیا و نه هراسهای آخرت باو نمیرسد، و از زمره آنانست که از دیگران شفاعت کنند و خود نیازی به شفاعت ندارند.
دیگر مؤمنی که چون زراعت نورس است که گاهی کج میشود و گاهی راست؛ و این از کسانیست که از او شفاعت کنند و او از کسی شفاعت نکند.
امام باقر (علیه السلام) فرمود: مردی در بصره خدمت امیرالمؤمنین (علیه السلام) رسید و گفت: یا امیرالمؤمنین، برادران را برای ما توصیف فرما. آنحضرت فرمود: برادران دو گونهاند: برادران مورد اعتماد و برادران خندهرو. برادران مورد اعتماد برای انسان دست و بال و اهل و مالند. پس هرگاه به برادرت اعتماد و وثوق حاصل نمودی مال و جانت را باو ببخش و با هر که صفا دارد تو هم صفا کن؛ و با هر که دشمن است تو هم دشمنی کن. اسرار و عیوب او را بپوشان و نیکیهایش را بنمایان، و بدان ای پرسنده که این برادران از کبریت احمر کمترند.
و اما برادران خندهرو، پس تو همان لذتی را که در معاشرت با آنها میبری آنرا از آنها قطع مکن، و وفا و صفائی بیش از این هم از آنها مخواه؛ آنچه را که آنها بتو میبخشند از خوشروئی و شیرین زبانی، تو هم مثل آنرا بآنها ببخش.