بیست روایت در این باب وارد شده که بعضی از آنها ذکر میشود.
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
من اشبع المؤمن و جبت له الجنه، و من اشبع کافرا کان حقا علی الله ان یملاء جوفه من الزقوم، مؤمنا کان اوکافرا:
کسی که مؤمنی را سیر کند بهشت بر او واجب شود، و هر که کافری را سیر کند بر خدا حق است که شکم او را از زقوم پر کند، خواه مؤمن باشد و خواه کافر باشد.(20)
در حدیث دیگر فرمود: اگر من یک مرد مسلمانی را اطعام کنم محبوبتر است نزد من از اینکه یکصد هزار یا بیشتر مردم دیگر را.
از امام باقر (علیه السلام)، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کسی که سه تن از مسلمانان را اطعام کند خداوند از سه بهشت او را در ملکوت آسمانها اطعام فرماید: از فردوس، از بهشت عدن، و از طوبی، درختی که از بهشت عدن بیرون آید که پروردگار ما آنرا به دست قدرتش غرس نموده.
امام صادق (علیه السلام) فرمود: هر کس مؤمنی را غذا دهد تا سیرش کند، هیچکس نمیداند که چقدر اجر برای آخرتش مقدر گردیده نه فرشته مقربی و نه پیامبر مرسلی مگر خدای پروردگار جهانیان. سپس فرمود: از موجبات آمرزش، اطعام مسلمان گرسنه است.
آنگاه آیه 14-16 سوره البلد:
او اطعام فی یوم ذی مسغبه یتیما ذا مقربه او مسکینا ذا متربه
(یا اطعام نمودن در روز قحطی و گرسنگی - یتیمی خویشاوندی را یا مستمند خاک نشینی را) تلاوت فرمود.
در حدیث دیگر فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده هر کس یک نوشیدن آب خوردن بمؤمنی بنوشاند از آنجا که دسترسی بدان دارد خداوند بهر نوشیدنی هفتاد هزار حسنه دهد و هر کس بنوشاند آنرا از آنجا که دسترسی ندارد و بزحمت بدست آورد همچنانست که ده بنده از فرزندان اسمعیل را آزاد کرده است.
در حدیث دیگر به نصربن قابوس (یکی از دوستان) فرمود: هر آینه اطعام یک مؤمن نزد من محبوبتر است از آزاد کردن ده بنده و ده حج. نصر گوید تعجب کرده گفتم: از ده بنده و ده حج؟! در پاسخ فرمود: ای نصر اگر او را اطعامش نکنید بمیرد، یا اینکه خوارش کنید و برود بدر خانه یک ناصبی دشمن اهل بیت و از او گدائی کند؟! او مردن بهتر است برای او از گدائی کردن از ناصبی! ای نصر، هر کس مؤمنی را زنده کند گویا همه مردم را زنده کرده و اگر اطعامش نکنید مثل اینکه او را میرانیدهاید و اگر اطعامش کنید، زندهاش نمودهاید.