زراره از امام باقر (علیه السلام) روایت کرده که آن حضرت فرمود:
بخدا سوگند که کفر از شکر پیشتر و پلیدتر و بزرگتر است.
سپس کفر ابلیس را که خداوند امر کرد بر آدم سجده کند و او ابا کرد بیان نمود و فرمود: پس کفر اعظم از شرک است، و هر که دیگری را بر خدا گزیند و از اطاعت او سر باز زند و مرتکب گناهان کبیره شود او کافر است و کسی که دینی بجز دین مؤمنان علم کند پس او مشرک است مجلسی (ره) در شرح این حدیث گفته است آنچه از اخبار بدست میآید غرض بیان کفر کسی است که امامت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را انکار نموده و بر او پیشی گرفته و با او جنگیده و چنین کسی از مشرک پلیدتر است و شرک آنست که برای خدا از خلق او شریکی بتراشد در عبادت یا طاعت اعم از اینکه از راه عناد باشد یا از نادانی و گمراهی، و فرموده ترک طاعت خدا دانسته و فهمیده از روی عناد و تکبر از شرک پلیدتر است زیرا همان گناه ابلیس است که نخستین گناه و خلاف است که ظاهر شد.
زراره گوید از امام صادق (علیه السلام) از معنی قول خدای متعال که میفرماید:
و من یکفر بالایمان فقد حبط عمله - مائده - 5.
(هر کس به ایمان کفر ورزد بتحقیق عملش محو و باطل گردد)، پرسیدم، فرمود: یعنی عملی که بدان اعتراف و اقرار کرده است ترک کند، از این قبیل است کسی که نماز را بدون عذر و بیماری و گرفتاریی ترک کند.