در مـاجرای فوق کرارا به مساله نسیان موسی برخورد کردیم، یکی در مورد آن ماهی که بـرای تـغـذیـه فـراهـم سـاخته بودند، و دیگر سه بار در ارتباط با تعهدی که دوست عالمش از وی گرفته بود.
اکنون این سؤال پیش می آید که آیا نسیان برای انبیاء امکان دارد؟
جمعی معتقدند که صدور چنین نسیانی از پیامبران بعید نیست چرا که نه مربوط به اساس دعـوت نـبوت است، و نه فروع آن و نه تبلیغ دعوت، بلکه در یک مساله صرفا عادی و مـربوط به زندگانی روزمره است، آنچه مسلم است هیچ پیامبری در دعوت نبوت و شاخ و بـرگ آن مـطلقا گرفتار خطا و اشتباه نمی شود و مقام عصمت او را از چنین چیزی مصون می دارد.
امـا چـه مـانـعـی دارد کـه مـوسـی بـه خـاطـر ایـنـکـه مـشـتـاقـانـه و بـا عـجـله بـه دنـبـال ایـن مرد عالم می رفت غذای خود را که یک مساله عادی بوده فراموش کرده باشد؟ و نـیـز چه مانعی دارد که عظمت حوادثی همچون شکستن کشتی، و کشتن یک نوجوان، و تعمیر بـی دلیـل یـک دیـوار در شهر بخیلان، او را چنان هیجان زده کند که تعهد شخصی خود را با دوست عالمش بدست فراموشی سپرده باشد؟ این نه از یک پیامبر بعید است، و نه با مقام عصمت منافات دارد.
بـعـضـی از مـفـسران نیز احتمال داده اند که نسیان در اینجا به معنی مجازی - یعنی ترک - بـوده بـاشـد، چـرا کـه انسان هنگامی که چیزی را ترک می کند شبیه آنست که آنرا نسیان کـرده بـاشـد، امـا چرا موسی غذای خود را ترک گفت، برای اینکه نسبت به چنین مساله ای بـی اعـتـنـا بـود، و در مورد تعهدش با دوست عالمش به خاطر این بود که برای او که از دریچه ظاهر به حوادث می نگریست اصلا قابل قبول نبود که انسانی بی جهت آسیب به اموال یا جان مردم برساند بنابراین خود را موظف به اعتراض می دید و فکر می کرد اینجا جای آن
@@تفسیر نمونه جلد 12 صفحه 514 @@@
تعهد نیست .
ولی پیداست که این گونه تفسیرها با ظاهر آیات سازگار نمی تواند باشد.