به در معنی این جمله، دو تفسیر ذکر کرده اند: بعضی مانند طبرسی در مجمع البیان و فخر رازی در تفسیر کبیر، آنرا به معنی ((انگیزه استماع )) گرفته اند، یعنی ما
@@تفسیر نمونه جلد 12 صفحه 149 @@@
می دانیم آنها به چه انگیزه ای به سخنان تو گوش فرا می دهند، برای درک حق، نه، بلکه برای استهزاء و وصله چسباندن و توجیهات انحرافی و سرانجام گمراه شدن و گمراه کردن دیگران .
بعضی دیگر (همچون علامه طباطبائی در المیزان ) آنرا به معنی ((وسیله استماع گرفته اند، یعنی ما آگاهیم آنها به چه گوشهائی به سخنان تو گوش فرا می دهند و آگاهیم از دلهای آنها و از نجواهای آنها (تفسیر اول نزدیکتر به نظر می رسد).