بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع
1- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ قَالَ الْكُلَیْنِیُّ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنِ ابْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ الدَّیْلَمِیِّ عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ لَمَّا حَضَرَ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ ع الْوَفَاةُ قَالَ لِلْحُسَیْنِ ع یَا أَخِی إِنِّی أُوصِیكَ بِوَصِیَّةٍ فَاحْفَظْهَا إِذَا أَنَا مِتُّ فَهَیِّئْنِی ثُمَّ وَجِّهْنِی إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص لِأُحْدِثَ بِهِ عَهْداً ثُمَّ اصْرِفْنِی إِلَى أُمِّی ع ثُمَّ رُدَّنِی فَادْفِنِّی بِالْبَقِیعِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ سَیُصِیبُنِی مِنْ عَائِشَةَ مَا یَعْلَمُ اللَّهُ وَ النَّاسُ صَنِیعُهَا وَ عَدَاوَتُهَا لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ عَدَاوَتُهَا لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَلَمَّا قُبِضَ الْحَسَنُ ع وَ وُضِعَ عَلَى السَّرِیرِ ثُمَّ انْطَلَقُوا بِهِ إِلَى مُصَلَّى رَسُولِ اللَّهِ ص الَّذِی كَانَ یُصَلِّی فِیهِ عَلَى الْجَنَائِزِ فَصَلَّى عَلَیْهِ الْحُسَیْنُ ع وَ حُمِلَ وَ أُدْخِلَ إِلَى الْمَسْجِدِ فَلَمَّا أُوقِفَ عَلَى قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص ذَهَبَ ذُو الْعُوَیْنَیْنِ إِلَى عَائِشَةَ فَقَالَ لَهَا إِنَّهُمْ قَدْ أَقْبَلُوا بِالْحَسَنِ لِیَدْفِنُوا مَعَ النَّبِیِّ ص فَخَرَجَتْ مُبَادِرَةً عَلَى بَغْلٍ بِسَرْجٍ فَكَانَتْ أَوَّلَ امْرَأَةٍ رَكِبَتْ فِی الْإِسْلَامِ سَرْجاً فَقَالَتْ نَحُّوا ابْنَكُمْ عَنْ بَیْتِی فَإِنَّهُ لَا یُدْفَنُ فِی بَیْتِی وَ یُهْتَكُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ حِجَابُهُ فَقَالَ لَهَا الْحُسَیْنُ ع قَدِیماً هَتَكْتِ أَنْتِ وَ أَبُوكِ حِجَابَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ أَدْخَلْتِ عَلَیْهِ بَیْتَهُ مَنْ لَا یُحِبُّ قُرْبَهُ وَ إِنَّ اللَّهَ سَائِلُكِ عَنْ ذَلِكِ یَا عَائِشَةُ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 69 روایة 1@*@
ترجمه:
محمد بن مسلم گوید شنیدم امام باقر علیه السلام مىفرمود: چون وفات حسن بن على علیهماالسلام نزدیك شد، بحسین علیه السلام فرمود: برادرم! بتو وصیتى مىكنم، آنرا حفظ كن، چون من مردم، جنازهام را (با غسل و كفن و حنوط) آماده دفن كن، سپس مرا بر سر قبر رسولخدا صلى اللّه علیه و آله ببر تا با او تجدید عهد كنم، آنگاه مرا بطرف قبر مادرم علیها السلام بر گردان، سپس مرا در بقیع دفن كن. و بدانكه از عایشه بمن مصیبتى رسد و منشأش آنستكه خدا و مردم زشتكارى و دشمنى او را با خدا و پیغمبر و ما خانواده مىدانند.
چون امام حسن علیه السلام وفات یافت (و) در همانجا روى تابوتش گذاشتند، او را بمحل مصلاى پیغمبر صلى اللّه علیه و آله كه بر جنازهها نماز مىخواند بردند، امام حسین علیه السلام بر جنازه نماز خواند و سپس برداشتند و بمسجد بردند، چون بر سر قبر رسولخدا صلى اللّه علیه و آله نگاهداشتند، جاسوسى نزد عایشه رفت و گفت: بنى هاشم جنازه حسن را آوردهاند تا نزد پیغمبر دفن كنند، او روى استرى زین كردهئى نشست و بشتاب بیرون شد - و او نخستین زنى بود كه در اسلام بر زین نشست - آمد و گفت فرزند خود را از خانه من بیرون برید، او نباید در خانه من دفن شود و حجاب رسولخدا صلى اللّه علیه و آله دریده شود، امام حسین علیه السلام باو فرمود: تو و پدرت در سابق حجاب رسولخدا را پاره كردید و در خانه او كسى را در آوردى كه دوست نداشت نزدیك او باشد (مقصود ابوبكر و عمر است) اى عایشه خدا از این كارت از تو بازخواست مىكند.
شرح :
دلالت این روایت بر امامت امام حسین علیه السلام از این جهت است كه امام حسن علیه السلام باو وصیت كرد و هم از این جهت كه او بر جنازه امام حسن علیه السلام نماز خواند و این هر دو از علائم امامت است.
2- مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ الدَّیْلَمِیِّ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَمَّا حَضَرَتِ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ ع الْوَفَاةُ قَالَ یَا قَنْبَرُ انْظُرْ هَلْ تَرَى مِنْ وَرَاءِ بَابِكَ مُؤْمِناً مِنْ غَیْرِ آلِ مُحَمَّدٍ ع فَقَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَ رَسُولُهُ وَ ابْنُ رَسُولِهِ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّی قَالَ ادْعُ لِی مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ فَأَتَیْتُهُ فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَیْهِ قَالَ هَلْ حَدَثَ إِلَّا خَیْرٌ قُلْتُ أَجِبْ أَبَا مُحَمَّدٍ فَعَجَّلَ عَلَى شِسْعِ نَعْلِهِ فَلَمْ یُسَوِّهِ وَ خَرَجَ مَعِی یَعْدُو فَلَمَّا قَامَ بَیْنَ یَدَیْهِ سَلَّمَ فَقَالَ لَهُ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع اجْلِسْ فَإِنَّهُ لَیْسَ مِثْلُكَ یَغِیبُ عَنْ سَمَاعِ كَلَامٍ یَحْیَا بِهِ الْأَمْوَاتُ وَ یَمُوتُ بِهِ الْأَحْیَاءُ كُونُوا أَوْعِیَةَ الْعِلْمِ وَ مَصَابِیحَ الْهُدَى فَإِنَّ ضَوْءَ النَّهَارِ بَعْضُهُ أَضْوَأُ مِنْ بَعْضٍ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اللَّهَ جَعَلَ وُلْدَ إِبْرَاهِیمَ ع أَئِمَّةً وَ فَضَّلَ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَ آتَى دَاوُدَ ع زَبُوراً وَ قَدْ عَلِمْتَ بِمَا اسْتَأْثَرَ بِهِ مُحَمَّداً ص یَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْكَ الْحَسَدَ وَ إِنَّمَا وَصَفَ اللَّهُ بِهِ الْكَافِرِینَ فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ كُفَّاراً حَسَداً مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ وَ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلشَّیْطَانِ عَلَیْكَ سُلْطَاناً یَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ أَ لَا أُخْبِرُكَ بِمَا سَمِعْتُ مِنْ أَبِیكَ فِیكَ قَالَ بَلَى قَالَ سَمِعْتُ أَبَاكَ ع یَقُولُ یَوْمَ الْبَصْرَةِ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَبَرَّنِی فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَلْیَبَرَّ مُحَمَّداً وَلَدِی یَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ لَوْ شِئْتُ أَنْ أُخْبِرَكَ وَ أَنْتَ نُطْفَةٌ فِی ظَهْرِ أَبِیكَ لَأَخْبَرْتُكَ یَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع بَعْدَ وَفَاةِ نَفْسِی وَ مُفَارَقَةِ رُوحِی جِسْمِی إِمَامٌ مِنْ بَعْدِی وَ عِنْدَ اللَّهِ جَلَّ اسْمُهُ فِی الْكِتَابِ وِرَاثَةً مِنَ النَّبِیِّ ص أَضَافَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ فِی وِرَاثَةِ أَبِیهِ وَ أُمِّهِ فَعَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ خِیَرَةُ خَلْقِهِ فَاصْطَفَى مِنْكُمْ مُحَمَّداً ص وَ اخْتَارَ مُحَمَّدٌ عَلِیّاً ع وَ اخْتَارَنِی عَلِیٌّ ع بِالْإِمَامَةِ وَ اخْتَرْتُ أَنَا الْحُسَیْنَ ع فَقَالَ لَهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ أَنْتَ إِمَامٌ وَ أَنْتَ وَسِیلَتِی إِلَى مُحَمَّدٍ ص وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنَّ نَفْسِی ذَهَبَتْ قَبْلَ أَنْ أَسْمَعَ مِنْكَ هَذَا الْكَلَامَ أَلَا وَ إِنَّ فِی رَأْسِی كَلَاماً لَا تَنْزِفُهُ الدِّلَاءُ وَ لَا تُغَیِّرُهُ نَغْمَةُ الرِّیَاحِ كَالْكِتَابِ الْمُعْجَمِ فِی الرَّقِّ الْمُنَمْنَمِ أَهُمُّ بِإِبْدَائِهِ فَأَجِدُنِی سُبِقْتُ إِلَیْهِ سَبَقَ الْكِتَابُ الْمُنْزَلُ أَوْ مَا جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ وَ إِنَّهُ لَكَلَامٌ یَكِلُّ بِهِ لِسَانُ النَّاطِقِ وَ یَدُ الْكَاتِبِ حَتَّى لَا یَجِدَ قَلَماً وَ یُؤْتَوْا بِالْقِرْطَاسِ حُمَماً فَلَا یَبْلُغُ إِلَى فَضْلِكَ وَ كَذَلِكَ یَجْزِی اللَّهُ الْمُحْسِنِینَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْحُسَیْنُ أَعْلَمُنَا عِلْماً وَ أَثْقَلُنَا حِلْماً وَ أَقْرَبُنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص رَحِماً كَانَ فَقِیهاً قَبْلَ أَنْ یُخْلَقَ وَ قَرَأَ الْوَحْیَ قَبْلَ أَنْ یَنْطِقَ وَ لَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِی أَحَدٍ خَیْراً مَا اصْطَفَى مُحَمَّداً ص فَلَمَّا اخْتَارَ اللَّهُ مُحَمَّداً وَ اخْتَارَ مُحَمَّدٌ عَلِیّاً وَ اخْتَارَكَ عَلِیٌّ إِمَاماً وَ اخْتَرْتَ الْحُسَیْنَ سَلَّمْنَا وَ رَضِینَا مَنْ هُوَ بِغَیْرِهِ یَرْضَى وَ مَنْ غَیْرُهُ كُنَّا نَسْلَمُ بِهِ مِنْ مُشْكِلَاتِ أَمْرِنَا
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 71 روایة 2@*@
ترجمه:
امام صادق علیه السلام فرمود: چون وفات حسن بن على علیهماالسلام فرا رسید به قنبر فرمود: اى قنبر! ببین پشت در، مؤمنى از غیر آل محمد علیهم السلام هست؟ عرضكرد: خدایتعالى و پیغمبر و پسر پیغمبرش آنرا بهتر از من مىدانند. فرمود: محمد بن على را (كه مادرش حنفیه است) نزد من آور (پس مقصود از سؤال كردن حضرت این بود كه بقنبر بفرماید: من میدانم كسى جز محمد بن حنفیه آنجا نیست او را بیاور و گفتهاند مقصودش از مؤمن ازرائیل است زیرا او بر در خانه ائمه اجازه مىگرفت) قنبر گوید: من نزدش رفتم، چون وارد شدم، گفت: امیدوارم جز خیر پیش نیامده باشد. عرضكردم: ابا محمد را اجابت كن (كه ترا مىخوانند) او با شتاب بدون اینكه بند كفش خود را ببندد با من دوید، چون مقابل امام رسید سلام كرد. حسن بن على علیهما السلام باو فرمود: بنشین كه مانند تو شخصى نباید از شنیدن سخنى كه سبب زنده شدن مردگان و مردن زندهها مىشود، غایب باشد (آن سخن وصیت آخر عمر من است كه دلهاى مرده را زنده مىكند و هر زندهاى كه آن را نپذیرد، در شما مردگان آید).
شما باید گنجینه علم و چراغ هدایت باشید، زیرا برخى از نور خورشید از برخ دیگرش تابانتر است (پس اگر چه تو هم برادر من و حسینى، اما بدان كه من و او نور تابندهتر خورشید وجود پدریم، یا آنكه اگر چه همه بشر از یك اصلند ولى تو بواسطه انتسابت بعلى علیه السلام باید علم و كمالت از مردم دیگر تابندهتر باشد) مگر نمىدانى كه خدا فرزندان ابراهیم را امام قرار داد ولى بعضى را بر بعض دیگر فضیلت بخشید و بداود علیه السلام زبور را داد، در صورتى كه میدانى محمد صلى اللّه علیه و آله را بچه امتیازى برگزید (قرآن را به او فرستاد و او را باستوارى بر خلق عظیم شود).
اى محمد بن على! من از حسد تو مىترسم (من از حسد تو نمىترسم - به نسخه اعلام الورى -) زیرا خدا كافران را بآن وصف كرده و فرموده است: (بسیارى از اهل كتاب مىخواهند) با وجود اینكه حق بر آنها روشن شده بسبب حسدى كه در دل خود دارند، شما را بكفر برگردانند - 109 سوره 2 -، در صورتى كه خداى عزوجل شیطان را بر تو مسلط نساخته است اى محمد بن على! نمىخواهى آنچه را از پدرت درباره تو شنیدهام بتو بگویم؟ گفت: چرا، فرمود: شنیدم پدرت علیه السلام روز جنگ بصره (جنگ جمل) مىفرمود: كسى كه مىخواهد در دنیا و آخرت به من نیكى كند، باید به پسرم محمد نیكى كند. اى محمد بن على اگر بخواهیم بتو خیر دهم از زمانى كه نطفهاى بودى در پشت پدرت خبر مىدهم. اى محمد بن على! نمىدانى كه حسین بن على علیهما السلام بعد از وفات من و بعد از جدائى روحم از پیكرم، امام پس از من است و نزد خداى - جل اسمه - امامت بنام او در كتاب (لوح محفوظ یا قرآن یا وصیت نامه ثبت است، امامت او از راه وراثت پیغمبر صلى اللّه علیه و آله كه خداى عزوجل آن وراثت را بوراثت از پدر و مادرش هم افزوده مىباشد، خدا دانست كه شما خانواده بهترین خلق او هستید، لذا محمد صلى اللّه علیه و آله را از میان شما برگزیده و محمد على علیه السلام را انتخاب كرد و على علیه السلام مرا به امامت برگزید و من حسین علیه السلام را برگزیدم.
محمد بن على علیه السلام عرضكرد: تو امامى و تو واسطه میان من و محمدى صلى اللّه علیه و آله، بخدا من دوست داشتم كه پیش از آن كه این سخن را از تو بشنوم مرده باشم، همانا در سرم سخنى است كه دلوها نتوانند همه آنرا بكشند (آنقدر از فضیلت شما در خاطر دارم كه بوصف در نیاید) و ترانه و آهنگ بادها دگرگونش نسازد (یاوه گوئیهاى دشمنان عقیده مرا نسبت بشما سست نكند) آنها مانند نوشته سر به مهرى است كه ورقش مزین و منقوش است، مىخواهم اظهارش كنم ولى مىبینم كتاب منزل خدا (قرآن) و كتب دیگرى كه پیغمبران آوردهاند، بر من پیشى گرفتهاند، و آن سخنى است كه زبان هر گوینده و دست هر نویسنده از اداى آن عاجز است تا آنجا كه قلمها تمام شود و كاغذها سیاه شود و باز هم فضیلت شما بآخر نرسد، خدا نیكوكاران را چنین جزا مىدهد و هیچ نیروئى جز از خدا نیست.
حسین از همه ما داناتر و از لحاظ خویشتن دارى سنگینتر و از جهت قرابت به رسولخدا صلى اللّه علیه و آله نزدیكتر است او پیش از خلقش فقیه بوده (یعنى خدا روحش را پیش از تعلق ببدن عالم و بلكه معلم ملائكه ساخت) و پیش از آنكه زبان باز كند وحى خدا را خوانده است و اگر خدا در شخص دیگرى خیرى میدانست، محمد(ص) را بر نمىگزید، پس چون خدا محمد صلى اللّه علیه و آله را برگزید؛ و محمد على را انتخاب كرد و على شما را بامامت برگزید و شما حسین را، ما تسلیم شدیم و رضا دادیم، كیست كه بغیر آن رضا دهد؟ و كیست جز او كه در كارهاى مشكل خویش تسلیمش شویم؟!!
3- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ سَهْلٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ هَارُونَ بْنِ الْجَهْمِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ لَمَّا احْتُضِرَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع قَالَ لِلْحُسَیْنِ یَا أَخِی إِنِّی أُوصِیكَ بِوَصِیَّةٍ فَاحْفَظْهَا فَإِذَا أَنَا مِتُّ فَهَیِّئْنِی ثُمَّ وَجِّهْنِی إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص لِأُحْدِثَ بِهِ عَهْداً ثُمَّ اصْرِفْنِی إِلَى أُمِّی فَاطِمَةَ ع ثُمَّ رُدَّنِی فَادْفِنِّی بِالْبَقِیعِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ سَیُصِیبُنِی مِنَ الْحُمَیْرَاءِ مَا یَعْلَمُ النَّاسُ مِنْ صَنِیعِهَا وَ عَدَاوَتِهَا لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ ص وَ عَدَاوَتِهَا لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَلَمَّا قُبِضَ الْحَسَنُ ع وَ وُضِعَ عَلَى سَرِیرِهِ فَانْطَلَقُوا بِهِ إِلَى مُصَلَّى رَسُولِ اللَّهِ ص الَّذِی كَانَ یُصَلِّی فِیهِ عَلَى الْجَنَائِزِ فَصَلَّى عَلَى الْحَسَنِ ع فَلَمَّا أَنْ صَلَّى عَلَیْهِ حُمِلَ فَأُدْخِلَ الْمَسْجِدَ فَلَمَّا أُوقِفَ عَلَى قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص بَلَغَ عَائِشَةَ الْخَبَرُ وَ قِیلَ لَهَا إِنَّهُمْ قَدْ أَقْبَلُوا بِالْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ لِیُدْفَنَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ فَخَرَجَتْ مُبَادِرَةً عَلَى بَغْلٍ بِسَرْجٍ فَكَانَتْ أَوَّلَ امْرَأَةٍ رَكِبَتْ فِی الْإِسْلَامِ سَرْجاً فَوَقَفَتْ وَ قَالَتْ نَحُّوا ابْنَكُمْ عَنْ بَیْتِی فَإِنَّهُ لَا یُدْفَنُ فِیهِ شَیْءٌ وَ لَا یُهْتَكُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ حِجَابُهُ فَقَالَ لَهَا الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا قَدِیماً هَتَكْتِ أَنْتِ وَ أَبُوكِ حِجَابَ رَسُولِ اللَّهِ وَ أَدْخَلْتِ بَیْتَهُ مَنْ لَا یُحِبُّ رَسُولُ اللَّهِ قُرْبَهُ وَ إِنَّ اللَّهَ سَائِلُكِ عَنْ ذَلِكِ یَا عَائِشَةُ إِنَّ أَخِی أَمَرَنِی أَنْ أُقَرِّبَهُ مِنْ أَبِیهِ رَسُولِ اللَّهِ ص لِیُحْدِثَ بِهِ عَهْداً وَ اعْلَمِی أَنَّ أَخِی أَعْلَمُ النَّاسِ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَعْلَمُ بِتَأْوِیلِ كِتَابِهِ مِنْ أَنْ یَهْتِكَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ سِتْرَهُ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى یَقُولُ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَنْ یُؤْذَنَ لَكُمْ وَ قَدْ أَدْخَلْتِ أَنْتِ بَیْتَ رَسُولِ اللَّهِ ص الرِّجَالَ بِغَیْرِ إِذْنِهِ وَ قَدْ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَ لَعَمْرِی لَقَدْ ضَرَبْتِ أَنْتِ لِأَبِیكِ وَ فَارُوقِهِ عِنْدَ أُذُنِ رَسُولِ اللَّهِ ص الْمَعَاوِلَ وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّ الَّذِینَ یَغُضُّونَ أَصْواتَهُمْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ أُولئِكَ الَّذِینَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوى وَ لَعَمْرِی لَقَدْ أَدْخَلَ أَبُوكِ وَ فَارُوقُهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص بِقُرْبِهِمَا مِنْهُ الْأَذَى وَ مَا رَعَیَا مِنْ حَقِّهِ مَا أَمَرَهُمَا اللَّهُ بِهِ عَلَى لِسَانِ رَسُولِ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَمْوَاتاً مَا حَرَّمَ مِنْهُمْ أَحْیَاءً وَ تَاللَّهِ یَا عَائِشَةُ لَوْ كَانَ هَذَا الَّذِی كَرِهْتِیهِ مِنْ دَفْنِ الْحَسَنِ عِنْدَ أَبِیهِ رَسُولِ اللَّهِ ص جَائِزاً فِیمَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ لَعَلِمْتِ أَنَّهُ سَیُدْفَنُ وَ إِنْ رَغِمَ مَعْطِسُكِ قَالَ ثُمَّ تَكَلَّمَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَنَفِیَّةِ وَ قَالَ یَا عَائِشَةُ یَوْماً عَلَى بَغْلٍ وَ یَوْماً عَلَى جَمَلٍ فَمَا تَمْلِكِینَ نَفْسَكِ وَ لَا تَمْلِكِینَ الْأَرْضَ عَدَاوَةً لِبَنِی هَاشِمٍ قَالَ فَأَقْبَلَتْ عَلَیْهِ فَقَالَتْ یَا ابْنَ الْحَنَفِیَّةِ هَؤُلَاءِ الْفَوَاطِمُ یَتَكَلَّمُونَ فَمَا كَلَامُكَ فَقَالَ لَهَا الْحُسَیْنُ ع وَ أَنَّى تُبْعِدِینَ مُحَمَّداً مِنَ الْفَوَاطِمِ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ وَلَدَتْهُ ثَلَاثُ فَوَاطِمَ فَاطِمَةُ بِنْتُ عِمْرَانَ بْنِ عَائِذِ بْنِ عَمْرِو بْنِ مَخْزُومٍ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ أَسَدِ بْنِ هَاشِمٍ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ زَائِدَةَ بْنِ الْأَصَمِّ ابْنِ رَوَاحَةَ بْنِ حِجْرِ بْنِ عَبْدِ مَعِیصِ بْنِ عَامِرٍ قَالَ فَقَالَتْ عَائِشَةُ لِلْحُسَیْنِ ع نَحُّوا ابْنَكُمْ وَ اذْهَبُوا بِهِ فَإِنَّكُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ قَالَ فَمَضَى الْحُسَیْنُ ع إِلَى قَبْرِ أُمِّهِ ثُمَّ أَخْرَجَهُ فَدَفَنَهُ بِالْبَقِیعِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 73 روایة 3@*@
ترجمه:
محمد بن مسلم گوید شنیدم امام باقر علیه السلام مىفرمود: چون حسن بن على علیه السلام بحالت احتضار در آمد، بحسین فرمود، برادرم! بتو وصیتى میكنم، آنرا حفظ كن، چون من مردم، جنازهام را آماده دفن كن سپس مرا بسوى رسولخدا صلى اللّه علیه و آله بر تا با او تجدید عهدى كنم، آنگاه مرا بجانب مادرم فاطمه علیهاالسلام بر گردان، سپس مرا ببر و در بقیع دفن كن و بدانكه از طرف حمیرا، (عایشه) كه مردم از زشتكارى و دشمنى او با خدا و پیغمبر و ما خاندان آگاهند، مصیبتى بمن میرسد، پس چون امام حسن علیه السلام وفات كرد و روى تابوتش گذاردند، او را بمحلى كه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله بر جنازهها نماز میخواند بردند، امام حسین بر جنازه نماز گذارد و چون نمازش تمام شد داخل مسجدش بردند، چون بر سر قبر رسول خدا صلى اللّه علیه و آله نگهش داشتند، بعایشه خبر بردند و باو گفتند، بنى هاشم جنازه حسن بن على علیهما السلام را آوردهاند تا در كنار رسول خدا صلى اللّه علیه و آله دفن كنند، عایشه بر استرى زین كرده نشست و شتافت - او نخستین زنى بود كه از دوران اسلام بر زین نشست - آمد و ایستاد و گفت: فرزند خود را از خانه من بیرون برید، كه نباید در اینجا چیزى دفن شود و حجاب پیغمبر صلى اللّه علیه و آله دریده شود.
حسین بن على صلوات اللّه علیهما فرمود: تو و پدرت از پیش حجاب پیغمبر صلى اللّه علیه و آله را دریدید و تو در خانه پیغمبر كسى را در آوردى كه دوست نداشت نزدیك او باشد (مقصود ابوبكر و عمر است) و خدا از این كار، از تو بازخواست میكند. همانا برادرم بمن امر كرد كه جنازهاش را نزدیك پدرش رسولخدا صلى اللّه علیه و آله برم تا با او تجدید عهد كند، و بدانكه برادر من از همه مردم بخدا و رسولش و معنى قرآن داناتر بود و نیز او داناتر از این بود كه پرده رسولخدا صلى اللّه علیه و آله را پاره كند، زیرا خداى تبارك و تعالى مىفرماید: «اى كسانى كه ایمان آوردهاید، تا بشما اجازه ندادهاند بخانه پیغمبر وارد نشوید - 58 سوره 33 -» و تو بدون اجازه پیغمبر، مردانى را بخانه او راه دادى. خداى عزوجل فرماید: «اى كسانى كه ایمان آوردهاید، آواز خود را از آواز پیغمبر بلندتر نكنید - 3 سوره 49 -» در صورتیكه بجان خودم سوگند كه تو بخاطر پدرت و فاروقش (عمر) بغل گوش بپیغمبر صلى اللّه علیه و آله كلنگها زدى با آنكه خداى عزوجل فرماید: «كسانیكه نزد رسولخدا صداى خود را فرو میكشند، آنهایند كه خدا دلهایشانرا بتقوى آزمایش كرده است - 4 سوره 49 -» بجان خودم كه پدرت و فاروقش بسبب نزدیك كردن خودشان را بپیغمبر صلى اللّه علیه و آله او را آزار دادند و آن حقى را كه خدا با زبان پیغمبرش بآنها امر كرده بود، رعایت نكردند، زیرا خدا مقرر فرموده كه آنچه نسبت بمؤمنین در حال زنده بودنشان حرام است در حال مرده بودن آنها هم حرامست، بخدا اى عایشه! اگر دفن كردن حسن نزد پدرش رسولخدا(ص) كه تو آنرا نیمخواهى، از نظر ما خدا آنرا جایز كرده بود، میفهمیدى كه او برغم انف تو در آنجا دفن میشد (ولى افسوس كه كلنگ زدن نزد گوش پیغمبر از نظر ما جایز نیست) سپس محمد بن حنفیه رشته سخن بدست گرفت و فرمود: اى عایشه! یكروز بر استر مینشینى و یكروز (در جنگ جمل) بر شتر مینشینى؟! تو بعلت دشمنى و عداوتى كه با بنى هاشم دارى، نه مالك نفس خودت هستى و نه در زمین قرار میگیرى، (در صورتیكه خدا مىفرماید: نفس ببدى فرمان میدهد - 53 یوسف» و بزنان پیغمبر مىفرماید: در خانه خود بنشینید 33 - اخراب).
عایشه رو باو كرد و گفت: پسر حنفیه! اینها فرزندان فاطمهاند كه سخن میگویند، دیگر تو چه میگوئى؟! حسین علیه السلام باو فرمود: محمد را از بنى فاطمه بكجا دور میكنى، بخدا كه او زاده سه فاطمه است: 1- فاطمه دختر عمران بن عائذ بن عمروبن مخزوم (مادر ابوطالب) 2- فاطمه بنت اسد بن هاشم (مادر امیرالمؤمنین علیه السلام) 3- فاطمه دختر زائدةبن اصم بن رواحة بن حجر بن عبد معیص بن عامر (مادر عبدالمطلب) عایشه بامام حسین علیه السلام گفت: پسر خود را دور كنید و ببریدش كه شما مردمى دشمنى خواهید، پس حسین علیه السلام بجانب قبر مادرش رفت و جنازه او را بیرون آورد و در بقیع دفن كرد.