ای خدای بزرگ! تو را سپاس كه پس از شهادت یازده امام معصوم و خطرِ به انتها رسیدن سلسله دوازده‌گانه امامان معصوم و هادیان حقیقی، دوازدهمین امام معصوم را زنده و غایب نگه داشتی تا هر كس همّت كرد، لااقل از راهنمایی‌های غیبی او محروم نماند.
از زمان امام‌رضا(ع) به بعد خطر از دست دادن ائمه بیشتر وجود داشت، مثلاً امام‌هادی(ع) گاهی از پشت پرده با مردم سخن می‌گفتند، چون هم شرایط خفقان حاكم، اجازه ارتباط امام با مردم را نمی‌داد، هم امام می‌خواستند مردم را برای ارتباط غیبی با اما‌مشان آماده كنند. فلسفة غیبت صغری هم همین است كه به تدریج مردم بفهمند در شرایطی كه در دنیا به وجود آمده، باید از دور و با واسطه - در غیبت صغری – و با وجود غیبی امام در - غیبت كبری - ارتباط داشته باشند. بنابراین دوازدهمین امام با ارتباط غیبی خود، ما را هدایت می‌كند و این موضوع در عین این كه یك محرومیت بزرگ است كه ما نمی‌توانیم به راحتی با حجّت‌خدا(ع) ارتباط مستقیم داشته باشیم، از طرف دیگر هم یك لطف الهی است كه خداوند با غایب نمودن حجّت خود، او را از خطر از بین رفتن نجات داد و بشریت را به محرومیت كامل گرفتار ننمود.