شهود جمال حضرت، شهود «وجه الله» است. به این نکته عنایت داشته باشید تا ببینید در فرهنگ شیعه چه گوهرهای نابی نهفته است و اكثر ما غافلیم. گفتیم؛ جمالِ انسان کامل، جمالِ کلّ الاسماء الهی است. کلُّ‌الاسماء، در مقام خداوند، «الله» است و کلّ الاسماء در مقام انسانی، حضرت‌حجّت(عج) است. بنابراین شهودِ جمال حضرت‌حجّت(عج) شهود جمال «الله» است از طریق آن «وجه الله». به عبارت «وجه‌الله» توجه داشته باشید که «وجه‌الله» غیر از «وجه‌الرّحمن» یا «وجه‌الرّحیم» است. همة حقیقت جان ما به «عبدالله» بودن ما است پس باید دنبال «وجه‌الله» باشیم. «عبدالرحمان» یا «عبدالرحیم» بودن خوب است اما باید «عبدالله» شد تا بتوان به مقام کل‌الاسماء نظر کرد و «الله» را عبادت نمود.
در دعای ندبه با توجه به همین شعور است كه می‌گوییم: «اَیْنَ وَجْهُ الله الّذی اِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الْاَوْلیاءُ» کجاست آن «وجه اللّه»ای که اولیاء حق به سوی او روی می‌آورند؟ چون اوّلاً: انسان، «عبدالله» که شد با جمیع اسماء الهی می‌تواند ارتباط پیدا کند، ثانیاً: آن کسی که حامل جمیع اسماء الهی است مقام انسان کامل یعنی حضرت‌حجّت(عج) است پس با شهود مقام وجه‌الهی حضرت، انسان توانسته است با تمام اسماء الهی ارتباط پیدا کند و عملاً از طریق آن حضرت، خدا را به جمیع اسماء بشناسد و خدا را با جمیع اسماء عبادت کند.
باید متوجه باشید که این مقصد و هدف - همان‌طور که روشن شد- اولاً: خیلی قیمتی و ارزشمند است. ثانیاً: دیردسترس است، پس نه به‌راحتی به‌دست می‌آید، و نه می‌توان قیمتی بر آن گذارد. به قول حافظ:
گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد
گلِ جمال او، محل جذبه به سوی حق است و در مقام طراوت باغِ بندگیِ ناب الهی، ظهور می‌کند.
این تطاول که کشیـد از غـم هـجران بلبل
تا سراپردة گـل نـعـره زنـان خـواهـد شـــد
این مقام با زحمت به‌دست می‌آید و شیون‌ها به دنبال خود دارد. کسی که بلبل شد به سوی گل می‌رود. بلبل یعنی کسی که مقام انسانیّت را حسّ کرده است، درست است كه واجد آن مقام نیست ولی آن مقام را حسّ نموده است. کسی که از سر صدق و صفا با یک گم گشتگی و اشتیاق، هر روز صبح جمعه دعای ندبه را می‌خواند، بلبل نعره‌زن است، این شخص نه خسته می‌شود و نه چیز دیگری می‌خواهد.
باز به دعای ندبه عزیز توجه کنید، می‌خوانیم: «اَللّهُمَّ اَنْتَ کَشّافُ الْکُرَبِ وَ الْبَلْوی». خدایا تویی برطرف کنندة گرفتاری‌ها و اندوه دل‌ها، به خصوص بزرگترین اندوه، یعنی عدم ارتباط با مقام انسان کامل و عدم رؤیت امام‌زمان(عج). «وَ اِلَیْکَ اَسْتَعْدِی فَعِنْدَکَ الْعَدْوی». خدایا من به تو روی آورده‌ام و از تو می‌خواهم که به داد دلم برسی، چرا که آن کمک‌های سرّی و پنهانی نزد تو است. «وَ اَنْتَ رَبُّ الْآخِرَةِ وَ الدُّنْیا» ، و تویی پروردگار آخرت و دنیا، پس همه چیز دست تو است. «فَاَغِثْ یا غیاثَ المُسْتَغیثین، عُبَیْدَکَ الْمُبْتَلی»، پس ای فریادرس فریادخواهان به فریاد بندة ضعیف گرفتارِ هجران و فراغ، برس. «وَ اَرِهِ سَیِّدَهُ یا شدیدَ الْقُوی» ، و مولا و سیّد او را، ای خدای توانا، به او بنما، تا همة غم‌ها و سوزد‌ل‌هایش که با ارتباط با آن مقام اعلی برطرف می‌شود، برطرف شود.