در چهار آیه فوق چهار بحث در زمینه دعوت به سوی خدا آمده است.
((نخست )) خودسازی دعوت کنندگان از نظر ایمان و عمل صالح.
((دوم )) استفاده از روش دفع بدیها به نیکیها.
((سوم )) فراهم ساختن مبادی اخلاقی برای انجام این روش.
((چهارم )) برداشتن موانع از سر راه و مبارزه با وسوسه های شیطانی.
پیامبر اسلام (صلی اللّه علیه و آله و سلّم ) و امامان معصوم خود بهترین الگو و اسوه برای این برنامه بودند و یکی از دلائل پیشرفت سریع اسلام در آن محیط تاریک و پر از جهل، استفاده از همین برنامه بود.
امروز روانشناسان کتابها و رساله هائی در زمینه راه نفوذ در دیگران نوشته اند که در برابر عظمت آیات فوق مطلب قابل ملاحظه ای به نظر نمی رسد،
@@تفسیر نمونه، جلد: 20، صفحه: 286@@@
به خصوص این که روشهائی را که آنها توصیه می کنند غالبا جنبه ظاهرسازی و تحمیق و گاه نیرنگ و فریب دارد، در حالی که روش قرآنی بالا که بر ایمان و تقوی و اصالتها استوار است از همه این امور بر کنار می باشد.
چه خوب است که مسلمانان امروز این روش را احیاء کنند و دامنه اسلام را در دنیائی که تشنه آن است از این طریق گسترش دهند.
جالب این که در حدیثی که در تفسیر ((علی بن ابراهیم )) آمده می خوانیم: ادب الله نبیه فقال: و لا تستوی الحسنة و لا السیئة ادفع بالتی هی احسن، قال ادفع سیئة من اساء الیک بحسنتک، حتی یکون الذی بینک و بینه عداوة کانه ولی حمیم: خداوند پیامبرش را به این آداب مؤدب ساخته و فرموده: نیکی و بدی یکسان نیست، بدی را با روشی که بهترین روش است دفع کن، یعنی عمل کسانی را که در حق تو بد کرده اند به نیکی پاسخ ده، تا کسانی که با تو عداوت دارند دوست صمیمی شوند.**نور الثقلین جلد 4 صفحه 549.***