یعنى سطح افكار مردم جهان آنچنان بالا رود كه بدانند مثلا مسأله «نژاد» یا «مناطق مختلف جغرافیائى» مسئله قابل توجّهى در زندگى بشر نیست. تفاوت رنگها و زبانها و سرزمینها نمى توانند نوع بشر را از هم جدا سازد. تعصّبهاى قبیله اى و گروهى باید براى همیشه بمیرد; فكر مسخره آمیز «نژاد برتر» را باید به دور افكند; مرزهاى ساختگى با سیمهاى خاردار! و دیوارهایى همچون دیوار باستانى چین! نمى تواند انسانها را از هم دور سازد.
بلكه همان گونه كه نور آفتاب و نسیم هاى روحبخش، و ابرهاى باران زا، و سایر مواهب و نیروهاى جهان طبیعت به این مرزها ابداً توجّهى ندارند و همه روى كره زمین را دور مى زنند و دنیا را عملا یك كشور مى دانند; ما انسانها نیز به همین مرحله از رشد فكرى برسیم.
و اگر خوب دقّت كنیم مى بینیم این طرز تفكّر در میان آگاهان و روشنفكرهاى جهان در حال تكوین و تكامل است، و روز به روز بر تعداد كسانى كه به مسأله «جهان وطنى» مى اندیشند افزوده مى شود.
حتّى مسأله زبان واحد جهانى از صورت حرف بیرون آمده و زبان «اسپرانتو» به عنوان زبانى كه همه جهانیان را در آینده به هم پیوند دهد ابداع شده، و كتابهاى مختلفى به این زبان نشر یافته است.