صفت دوازدهم، افساد است، که اعم از نمامی است، و از اوصاف خبیثه است و صاحب آن در مقام ضدیت با خدا و رسول برآمده است، چه بسیار از قواعد شرعیه مقرره از حضور جمعه و جماعات و مصافحه و زیارت و آمد و شد و ضیافت و نهی از سوء ظن و غیبت همه از برای حصول دوستی و الفت میان مردم است، و این خبیث بدبخت در مقام فساد است که مخالف با مطلوب الهی است، و شکی نیست که چنین کسی ارذل مردم است و مستحق انواع لعن است.
اصلاح بین مردم
و ضد آن اصلاح بین مردم است که از علائم شرافت نفس است، و در حدیث نبوی صلی الله علیه و آله است که: فاضلترین صدقات اصلاح بینالناس است، و بس است در فضیلت و اهتمام در باب این صفت که دروغی که بدترین اوصاف غیر حمیده است در این مقام پسندیده است.