صفت یازدهم، نمامی است، یعنی سخن چینی به گفتن یا نوشتن یا رمز یا اشاره و این رذلترین صفات خبیثه است بلکه از کلام الهی مستفاد میشود که سخن چین ولد زنا است و از اخبار کثیره ظاهر میشود که سخن چین داخل بهشت نمیشود، و از رحمت الهی دور است، و ثلث عذاب قبر بواسطه این صفت است، و هر که حقیقت این صفت خبیثه را شناخت میداند که سخن چین بدترین مردمان و خبیثترین ایشان است، و آفات کثیره این صفت در کتب مبسوطه مذکور، و حکایت فسادهای آن عبد نمام مشهور است چه خوش گفته سعدی:
میان دو کس جنگ چون آتش است - سخن چین بدبخت هیزمکش است
کنند این و آن خوش دگرباره دل - وی اندر میان کوربخت و خجل
میان دو تن آتش افروختن - نه عقل است خود را در آن سوختن
و بر هر عاقلی لازم است که بر سخن چین وقعی ننهد، چه نمام فاسق است، و خبر هر فاسقی مردود است، بلکه او را نهی کند و از این جهت او را دشمن داشته باشد نقل است که شخصی به دیدن یکی از حکما رفت و از غیری سخنی نزد او نقل کرد. آن حکیم گفت مرا با برادرم بد کردی و دل فارغ مرا مشغول فکر ساختی، و خود را که نزد من امین بودی متهم گردانیدی، و بدترین انواع نمامی سعایت است. یعنی سخن چینی در نزد کسی که از او بیم ضرر و اذیت و کشتن باشد، مانند سلاطین و حکام و رؤسا.