صفت دوازدهم، کج خلقی است و ظاهر آن است که غلظت و درشتی از ثمرات کج خلقی باشد همچنانکه انقباض روی و دلتنگی و بدکلامی نیز از آثار آن است و این صفت از نتایج قوه غضبیه است و از جمله صفاتی است که آدمی را از خالق و خلق دور میکند و همیشه خود معذبست؛ چه بدخوی در دست دشمنی گرفتار است که هر جا رود از دست عقوبت او خلاصی نیابد.
گر ز دست بلا بر فلک رود بد خوی - ز دست خوی بد خویش در بلا باشد
و وارد شده که بد خلقی میرساند بنده را به اسفل درک جحیم.
خوش خلقی
و ضد آن خوش خلقی است که از شرائف صفاتست و در کفه میزان اعمال چیزی بهتر از حسن خلق نیست و گناه را میگدازد، چنانچه خورشید یخ را بلکه خوش خلقی افضل صفات پیامبران است و از این جهت حق تعالی به جهت اظهار نعمت خود از برای حبیب خودش در مقام ثنا و مدح او فرموده: انک لعلی خلق عظیم(83)