در جوامع غربی این نظارت در حدی است که همه میفهمند که اگر در کار دیگران نظارت نکنند، دود آن در چشم خود آنها خواهد رفت لذا جامعه در این موارد نظارت میکند. اما اگر عمل این فرد به آنها ارتباطی پیدا نکند، و منافع مادی آنها را به خطر نیندازد، چندان دغدغهای ندارد. آنها معتقدند این فرد که این عمل قبیح را انجام میدهد، ضرر آن متوجه خود او میشود و خود او را مریض میکند، و افراد جامعه در این مورد میگویند، به من چه! به تو چه! این تعبیر به من چه و به تو چه همان گرایش فرد گرایی است. در جایی که ضرر به سایر افراد برگردد، حساسیت نشان میدهند. اما اگر ضرر فقط متوجه خود فرد شود، جامعه میگوید به من چه، بگذار او به خودش ضرر بزند. حتی اگر کسی بخواهد به او بگوید به بدن خود ضرر نزن، سیگار نکش، مریض میشوی، قلب خراب میشود، در جواب میگوید به تو چه! چرا در کار دیگران دخالت میکنی؟ آزادی است، دلم میخواهد، دوست دارم!