مفهوم امر به معروف و نهی از منکر چیست؟ معنای عبارت امر به معروف به ظاهر برای ما خیلی روشن است. امر به معروف یعنی امر کردن و فرمان دادن به خوبیها، و نهی از منکر یعنی نهی کردن از زشتیها. اما در مسیر تحول واژهها، معنای آنها گاهی توسعه و گاهی تضییق داده میشود. در برخی موارد، استعمال. یک واژه باعث میشود که مفهوم آن از مقتضای اصلی خود، وسعت بیشتری پیدا کند. در این جا اتفاقا همین طور است. فقهاء و بزرگان وقتی پیرامون موضوع امر به معروف و نهی از منکر بحث میکنند، میگویند در کلمه امر، مفهوم علو و یا استعلا، مستتر است؛ یعنی کسی که امر میکند، یا باید برتری بر مامور داشته باشد، یا خود را در چنین مقامی قرار دهد و از موضوع بالا امر کند. خواهش و استدعاکردن امر نیست این که بگوید من خواهش میکنم این کار را بکنید امر نیست. مقتضای کلمه امر این است که باید به صورت استعلا باشد. حتی بعضی از فقها احتیاط کرده و میگویند وجوب امر به معروف و نهی از منکر زمانی تحقق میباید که، آمر عن استعلا امر کند.