انبیا و به خصوص دین مقدس اسلام، نگرش جامعه گرایی را تقویت میکنند. دین اسلام میخواهد انسان را به گونهای تربیت کند که در همه مراحل زندگی خود، نظر به کل انسانها و به خصوص اعضای جامعه اسلامی داشته باشد. برای مثال، میدانیم که نماز یک عبادت فردی است؛ همه انسانها به نوعی در پیشگاه خدای خود اظهار عبودیت میکند، اما ما مسلمانان، بندگی خود را در برابر پروردگار، به صورت نماز اظهار میکنیم؛ در نماز و در قرائت سوره حمد، شخص نماز گزار، در مقام اظهار عبودیت، خطاب به خداوند نمیگوید من تو را میپرستم؛ اگر مسلمانی در بیابانی که هیچ انسانی نیست، به تنهایی به نماز بایستد، باید بگوید ایاک نعبد، هیچ گاه در نماز نمیتوان گفت ایاک اعبد. ایاک نعبد و ایاک نستعین یعنی ما تو را میپرستیم و ما از تو کمک میخواهیم. این یعنی این که مؤمنان همدیگر را در کنار خود ببینند. هم چنین هنگامی که نماز تمام میشود، بگوید السلام علینا و علی عبادالله الصالحین، السلام علیکم و رحمه الله و برکاته. سلام بر شخص پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و گفتن السلام علیک ایها النبی، نیز به جهت شخصیت برجسته پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، و امتیاز جداگانهای است که، آن حضرت دارند. اما نماز با السلام علیک ایها النبی تمام نمیشود، بلکه با السلام علینا و علی عباد الله الصالحین، السلام علیکم و رحمه الله و برکاته تمام میشود. انسان در طول نماز همواره مؤمنان را در کنار خود میبیند، و نیز هنگامی که میخواهد از نماز خارج شود، باز هم باید بر همه مؤمنان سلام کند. این تربیت اسلامی است. در تمام دستورات اسلامی چه عبادتهای فردی و چه عبادتهای اجتماعی، مسائل اقتصادی، اجتماعی و تربیتی، حتی جهاد، دفاع، و در همه جا، مسلمان باید خود را با سایر مؤمنان شریک و وابسته بداند. این تربیت خاص اسلامی است.