اسلام با هر دو نگرش فوق مخالف است. اسلام مردم را به گونهای تربیت میکند که، همیشه به فکر دیگران باشند. حتی در نماز هم که رابطه فرد با معبود است، مسلمانان باید بگویند ما، و نگوید من. و در امور اجتماعی که افراد با یکدیگر رابطه دارند، نظارت اجتماعی، فقط به امور مادی ختم نمیشود، بلکه افراد باید به امور معنوی هم توجه داشته باشند. اگر کسی کاری انجام میدهد که موجب فساد معنوی جامعه میشود، باید از آن نهی کرد. بلکه در امور معنوی نهی از منکر واجبتر است. زیرا روح انسان و معنویات بر مادیات برتری دارد، زیرا مادیات فانی است و تمام میشود، اما کار معنوی الی الابد باقی خواهد ماند. کسی که مرتکب گناهی میشود و قرار است به عذاب ابدی مبتلا بشود، این را نمیتوان با کسی که خود را در آتش میاندازد، تشبیه کرد. اگر شما میبینید که کسی میخواهد خود را درون چاه بیندازد، یا خود را از بالای پل درون رودخانه پرت میکند تا غرق شود، یا در آتش بیندازد و خود را بسوزاند، وجدان شما، اجازه نمیدهد بگذارید که او - چون خودش خواسته و به خود او مربوط میشود - هر کاری میخواهد بکند.