جز پاداشهای اخروی و بهرههای معنوی که از نتایج اخلاص است. یک سری آثار دنیوی هم دارد که به برخی اشاره میشود:
1- مدیریّت جامعه
اگر حسن نیّت و خلوص در مسئولان اجتماعی باشد، کارها بهتر انجام شده و عدالت، بهتر اجرا میشود.
علی علیه السلام به مالک اشتر میفرماید:
«اِسْتَعِنْ عَلَی الْعَدْلِ بِحُسنِ النِیَّة فی الرَّعیَّة»**نهج البلاغه، نامه 53.*** به وسیله حسن نیّت به مردم، برای اجرای عدالت اجتماعی کمک بگیر.
روحیه خیرخواهی خالصانه، قویترین اهرم ایجاد عدالت است.
2- بهبود وضع اقتصادی
افراد خوش قلب و خیرخواه و مخلص، حتی در امور اقتصادی و کسب و کار هم موفقترند و خلوص شان پشتوانه حیثیّت اجتماعی و جلب مشتری و اعتماد مردم به داد و ستد با آنانست. شاید این کلام علوی، به این مسئله مربوط باشد که فرموده است:
«رِزْقُ الْمَرءِ عَلی قَدْرِ نِیَّتِهِ»**فهرست غرر، ص 398.*** رزق هر کس به اندازه نیّت اوست.
3- روابط خوب اجتماعی
افراد خوش باطن و خوش نیّت، در دلها جا دارند و حتی اگر خلافی هم بکنند، بخاطر صفا و حسن نیّت، زندگیشان تلخ نمیشود و مردم دوستشان دارند.
علی علیه السلام فرموده است: «مَنْ حَسُنَت نِیَّتُهُ کَثُرَتْ مَثُوبَتُهُ وَ طابَتْ عیشَتُهُ وَ وَجَعَتْ مَودَّته»**فهرست غرر، ص 399. (کلمه نیّت)*** هر که دارای حسن نیّت باشد، موقعیت او بیشتر و زندگیش پاکتر میشود و دوستی با او لازم است.
این از جهت آثار خوب نیّت صالح بود. بر عکس، اگر نیّتها ناسالم و شوم باشد. عوارض آن دامنگیر خود انسان میشود و غیر از عقوبتهای اخروی، بلاهای اجتماعی هم در پی دارد.
علی علیه السلام میفرماید: «اِذا فَسَدَتِ النِیَّةُ وَقَعَتِ الْبَلِیَّهُ»**فهرست غرر، ص 398 (کلمه نیّت)***
هر گاه نیّت، خراب شود، بلا فرود میآید.
نیّتهای قوی و انگیزههای خوب، حتی از بدنهای ناتوان هم کارهای مهمّ میکشد. اگر انگیزه، نیرومند و الهی باشد، نه خستگی در کار است، نه نومیدی و دلسردی. به همین جهت، در هیچ یک از اولیاء خدا، خودباختگی و ضعف اعصاب، حتی در پیری دیده نمیشود، چرا که دل و جانشان با نیّتهای خالص الهی سرشار است و و از او مدد میگیرند و در برابر همه مشکلات و بحرانها و دشمنها و قدرتها میایستند. نمونهاش، امام امّت (قدس سرّه) که دلی آرام به یاد خدا داشت و ابرقدرتها را به زانو درآورد.
امام حسین علیه السلام روز عاشورا، که با آن همه داغها و شهادتها روبرو بود و اسارت خانواده خویش را پیش بینی میکرد، هر چه تنهاتر میشد و یارانش به شهادت میرسیدند، خودش چهرهای برافروختهتر از عشق مییافت و به خداوند تکیه داشت و میفرمود: «هَوَنَ عَلّی انّه بعَینِ اللّهِ» آنچه این شدائد را بر من آسان میکند آنست که میبینم همه در محضر خداوند است و او میبیند و شاهد است.
علی علیه السلام فرموده است:
«ما ضَعُفَ بَدنٌ عمّا قَوِیت عَلَیْهِ النِیّةُ»**بحارالانوار، ج 70، ص 205.*** وقتی نیّت بر چیزی، قوی و استوار باشد، بدن احساس ضعف نمیکند.
شاید این اشاره به آثار روانی و روحی نیّت در رفتار و عمل انسان باشد.