سرمایه عمر و فرصتهای زندگی از کف میرود و همچون ابرهای گذران، از آسمان حیات ما میگذرد. باید هوشیار بود و از این رهگذر، بیشترین بهره را برد و بندگی خدا کرد.
در حدیث زیبایی، علی علیه السلام فرموده است:
«اِنَّ اللَّیْلَ وَ النَّهارَ یَعْمَلانِ فیکَ فَاعْمَلْ فیِهما وَ یَأخُذانِ مِنْکَ فَخُذْ مِنْهُما»**الحیاة، ج 1، ص 331. ***شب و روز در تو کار میکنند، تو هم در آنها کار کن، و از تو میگیرند، تو هم از آنها بگیر.
راستی... عمری را که میدهیم و این سرمایه را شب و روز خرج میکنیم، چه به دست میآوریم؟
رسولخدا صلی الله علیه و آله فرموده است: «اَلدُّنیا ساعةُ فَاجْعَلُوها طاعَةً»**بحارالانوار، ج 77، ص 164.*** دنیا، ساعت و لحظهای بیش نیست، آنرا در راه اطاعتِ خدا بکار گیرید.
اگر هم در شرایطی خاص امکان عبادت و بندگی کم بود، باید تلاش کرد و زمینه فراهم ساخت و به محیطهای آزادتر رفت و و خدا را پرستید، که تنگنای زمین و زمان، برای دوری از پرستش خدا، بهانه نیست: «إِنَّ أَرْضِی وَسِعَةٌ فَإِیَّیَ فَاعْبُدُونِ»**عنکبوت، آیه 56.***