در حدیثى پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ التَّغابُنِ دُفِعَ عَنهُ مَوتُ الفُجأَةِ; هرکه سوره تغابن را بخواند مرگ ناگهانى از او دفع مى شود».(149)
و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ التَّغابُنِ فی فَریضَتِهِ کانَت شَفیعَةً لَهُ یَومَ القِیامَةِ وَشاهِدُ عَدل عِندَ مَن یُجیزُ شَهادَتَها ثُمَّ لا تُفارِقُهُ حَتّى یَدخُلَ الجَنَّةَ; کسى که سوره تغابن را در نماز فریضه بخواند، روز قیامت شفیع او خواهد شد و شاهد عادلى است نزد کسى که شفاعت او را اجازه مى دهد، سپس از او جدا نمى شود تا به بهشت درآید».(150)
بدیهى است که این تلاوت باید توأم با اندیشه باشد، اندیشه اى که محتواى سوره را در عمل منعکس کند، تا این همه آثار و برکات بر آن مترتّب گردد.