در حدیثى پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَن قَرَأَ حم السَّجدَةَ اُعطِىَ بِعَدَدِ کُلِّ حَرف مِنها عَشرَ حَسَنات; هر کس «حم سجده» را بخواند به تعداد هر حرفى از آن دَه حسنه به او عطا مى شود».(92)
و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ حم السَّجدَةَ کانَت لَهُ نُوراً یَومَ القِیامَةِ مَدَّ بَصَرِهِ وَسُرُوراً وَعاشَ فی هذِهِ الدُّنیا مَغبُوطاً مَحمُوداً; هر که حم سجده را تلاوت کند این سوره روز قیامت نورى در برابر او مى شود تا آنجا که چشمش کار مى کند و مایه سرور و خوشحالى او خواهد بود و در این دنیا نیز مقامى شایسته پیدا مى کند که مایه غبطه دیگران مى شود».(93)
در حدیث دیگرى از بیهقى نقل شده که «خلیل بن مره» مى گوید: پیامبر(صلى الله علیه وآله) هیچ شبى به خواب نمى رفت، مگر اینکه سوره هاى «تبارک» و «حم سجده» را مى خواند.(94)
مسلّم است آیات بیدارکننده این سوره با آن همه مواعظ روشنى بخش و آن معارف غنى و پرمایه، در صورتى که با تلاوت جذب روح انسان شود و راهنماى زندگى او شود، نورى براى قیامت و وسیله مؤثّرى براى پیروزى او در این جهان خواهد بود، چرا که تلاوت مقدّمه فکر است و فکر مقدّمه عمل.
نامگذارى این سوره به «فصّلت» از آیه سوم آن گرفته شده و به «حم سجده» بدین سبب است که با «حم» آغاز مى شود و آیه 37 آن آیه سجده است.