در حدیثى پیامبر اعظم(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ مُحَمَّد کانَ حَقّاً عَلَى اللّهِ أن یَسقِیَهُ مِن أنهارِ الجَنَّةِ; کسى که سوره محمّد را تلاوت کند، بر خدا حقّ است که او را از نهرهاى بهشت سیراب سازد».(105)
و در روایتى امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ الَّذینَ کَفَرُوا (سورَةَ مُحَمَّد(صلى الله علیه وآله)) لَم یَرتَب اَبَداً وَلَم یَدخُلهُ شَکٌّ فی دینِهِ اَبَداً وَلَم یَبتَلِهِ اللّهُ بِفَقر اَبَداً وَلا خَوفِ سُلطان اَبَداً وَلَم یَزَل مَحفُوظاً مِنَ الشِّرکِ وَالکُفرِ اَبَداً حَتّى یَمُوتَ فَإذا ماتَ وَکَّلَ اللّهُ بِهِ فی قَبرِهِ اَلفَ مَلَک یُصَلُّونَ فی قَبرِهِ وَیَکونُ ثَوابُ صَلاتِهِم لَهُ وَیُشَیِّعونَهُ حَتّى یُوقِفوهُ مَوقِفَ الاَمنِ عِندَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَیَکونَ فی اَمانِ اللّهِ وَاَمانِ مُحَمَّد(صلى الله علیه وآله); هر کس سوره محمّد را بخواند، هرگز در دین تردید نمى کند و هرگز خداوند او را به فقر در دین مبتلا نمى سازد و هرگز ترسى از سلطانى نخواهد داشت و همواره تا آخر عمر از شرک و کفر محفوظ و در امان خواهد بود و چون مى میرد خداوند هزار فرشته را مأمور مى کند که در قبرش نماز بخوانند و ثواب نمازهایشان از آنِ اوست و این هزار فرشته همچنان با او هستند تا در عرصه محشر در محلّ امن و امانى او را متوقّف کنند و پیوسته در امان خدا و محمّد(صلى الله علیه وآله) است».(106)
روشن است کسانى که محتواى این آیات را در جان خود جاى دهند و در پیکار با دشمنان سرسخت و بى رحم و بى منطق تردید و تزلزل به خود راه ندهند، هم پایه هاى دین و ایمانشان قوى مى شود و هم ترس و ذلّت و فقر از آنها برچیده خواهد شد و هم در قیامت در جوار رحمت الهى متنعّم اند.
و در حدیث دیگرى فرمود: «مَن اَرادَ اَن یَعرِفَ حالَنا وَحالَ أعدائِنا فَلیَقرَأ سورَةَ مُحَمَّد فَإنَّهُ یَراها آیَةً فینا وَآیَةً فیهِم; هر کس بخواهد حال ما و دشمنان ما را بنگرد، سوره محمّد را بخواند که آیه اى درباره ماست و آیه اى درباره آنها».(107)
این حدیث را مفسّران اهل سنّت نیز نقل کرده اند (108) و بیانگر این واقعیّت است که نمونه اکمل ایمان، اهل بیت پیامبر(صلى الله علیه وآله) بودند و نمونه بارز کفر و نفاق بنى امیّه. درست است که در این سوره تصریحى به عنوان اهل بیت و بنى امیّه نیامده، ولى چون از دو گروه مؤمن ومنافق و ویژگى هاى آنها بحث شده است پیش از هر چیز اشاره به آن دو مصداق روشن مى کند و در عین حال مانع از شمول سوره نسبت به سایر افراد مؤمن و منافق نیست.