در حدیثى پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «وَمَن قَرَأَ سورَةَ الحَشرِ لَم تَبقَ جَنَّةٌ وَلا نارٌ وَلا عَرشٌ وَلا کُرسِىٌّ وَلا حِجابٌ وَلا السَّماواتُ السَّبعُ وَلا الأرَضونَ السَّبعُ وَالهَوامُّ وَالرِّیاحُ وَالطَّیرُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَالشَّمسُ وَالقَمَرُ وَالمَلائِکَةُ إلاّ صَلَّوْا عَلَیهِ وَاستَغفَرُوا لَهُ وَإن ماتَ مِن یَومِهِ أو لَیلَتِهِ ماتَ شَهِیداً; هرکه سوره حشر را بخواند بهشت، دوزخ، عرش، کرسى، حجاب، آسمان ها و زمین هاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشید و ماه و فرشتگان همگى بر او رحمت مى فرستند و برایش استغفار مى کنند و اگر در آن روز یا در آن شب بمیرد، شهید مرده است».(138)
و در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ إذا أمسَى الرَّحمنَ وَالحَشرَ وَکَّلَ اللّهُ بِدارِهِ مَلَکاً شاهِراً سَیفَهُ حَتّى یُصبِحَ; هرکه سوره الرّحمن و حشر را هنگام غروب بخواند، خداوند فرشته اى را با شمشیر برهنه مأمور حفاظت خانه او تا صبح مى کند».(139)
بدون شک اینها همه آثار اندیشه در محتواى سوره است که از قرائت آن ناشى مى شود و در زندگى انسان پرتوافکن مى گردد.