از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) روایت شده است: «هر کس این سوره را بخواند به تعداد کسانى که زکریّا را تصدیق یا تکذیب کردند و نیز یحیى و مریم و عیسى و موسى و هارون و ابراهیم و اسحاق و یعقوب و اسماعیل، آرى به تعداد هر یک از آنها خداوند ده حسنه به او مى دهد.، همچنین به تعداد کسانى که (به دروغ و تهمت) براى خدا فرزندى قائل شدند و به تعداد کسانى که فرزند قائل نشدند».(46)
در حقیقت این حدیث دعوت به تلاش و کوشش در دو خطّ مختلف مى کند: خطّ حمایت از پیامبران و پاکان و نیکان، خطّ مبارزه با مشرکان و منحرفان و آلودگان، زیرا مى دانیم این ثواب هاى بزرگ را به کسانى نمى دهند که تنها الفاظ را بخوانند و عملى بر طبق آن انجام ندهند، بلکه این الفاظ مقدّس مقدّمه اى است براى عمل.
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «هر کس مداومت بر خواندن این سوره کند، از دنیا نخواهد رفت مگر اینکه خدا به برکت این سوره او را از نظر جان و مال و فرزند بى نیاز مى سازد».(47)
این غنا و بى نیازى مسلّماً بازتابى است از جاى گرفتن محتواى سوره در درون جان انسان و انعکاسش در خلال اعمال، رفتار و گفتار او.