از روایات استفاده مى شود که پیامبر(صلى الله علیه وآله) اهمّیّت فراوانى براى این سوره قائل بود، تا بدانجا که هر روز جمعه آن را در خطبه نماز جمعه قرائت مى فرمود.(115)
در حدیث دیگرى آمده است: در هر روز عید و جمعه آن را تلاوت مى کرد.(116)
این بدان است که روز جمعه و عید، روز بیدارى و آگاهى انسان ها، روز بازگشت به فطرت نخستین، روز توجّه به خدا و «یوم الحساب» است و چون آیات این سوره به نحو بسیار مؤثّرى مرگ و حوادث قیامت را بازگو مى کند و تفکّر در آن تأثیر عمیقى در بیدارى و تربیت انسان ها دارد، مورد توجّه خاصّ آن حضرت قرار داشت.
در حدیثى از پیامبر اعظم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که فرمود: «وَ مَن قَرَأَ سورَةَ «ق» هَوَّنَ اللّهُ عَلَیهِ تاراتِ المَوتِ وَسَکَراتِهِ; کسى که سوره «ق» را بخواند، خداوند مشکلات و سکرات مرگ را بر او آسان مى سازد».(117)
و نیز در حدیثى امام باقر(علیه السلام) فرمود: «وَمَن أدمَنَ فی فَرائِضِهِ وَنَوافِلِهِ سورَةَ «ق» وَسَّعَ اللّهُ فی رِزقِهِ وَاَعطاهُ کِتابَهُ بِیَمینِهِ وَحاسَبَهُ حِساباً یَسیراً; کسى که پیوسته در نمازهاى فریضه و نافله سوره «ق» را بخواند، خداوند روزیش را گسترده مى کند، نامه اعمالش را به دست راستش مى دهد و حساب او را در قیامت آسان مى سازد».(118)
شایان ذکر است که این همه افتخار و فضیلت، تنها با خواندن الفاظ حاصل نمى شود، بلکه خواندن الفاظ سرآغازى است براى بیدارى اندیشه ها و آن نیز وسیله اى است براى عمل صالح و هماهنگى با محتواى سوره.