در حدیثى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ وَالطُّورِ کانَ حَقّاً عَلَى اللّهِ أن یُؤمِنَهُ مِن عَذابِهِ وَأن یُنعِمَهُ فی جَنَّتِهِ; هر کس سوره طور را بخواند، بر خداست که او را از عذابش ایمن سازد و وى را در بهشتش متنعّم دارد».(120)
در حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ الطُّورِ جَمَعَ اللّهُ لَهُ خَیرَ الدُّنیا وَالآخِرَةِ; هر که سوره طور را تلاوت کند، خداوند خیر دنیا و آخرت را براى او جمع مى کند».(121)
روشن است که این همه پاداش عظیم در دنیا و آخرت، از آنِ کسانى است که این «تلاوت» را وسیله اى براى «تفکّر» و آن را نیز به نوبه خود وسیله اى در راه «عمل» قرار دهند.