در حدیثى امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأَ هاتَینِ السُّورَتَینِ «إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ» وَ«إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ» وَجَعَلَهُما نُصبَ عَینِهِ فی صَلاةِ الفَریضَةِ وَالنّافِلَةِ لَم یَحجُبْهُ مِنَ اللّهِ حِجابٌ وَلَم یَحجُزْهُ مِنَ اللّهِ حاجِزٌ وَلَم یَزَل یَنظُرُ إلى اللّهِ وَیَنظُرُ اللّهُ إلَیهِ حَتّى یَفرُغَ مِن حِسابِ النّاسِ; هرکه این دو سوره: سوره انفطار و انشقاق را بخواند و آن دو را در نماز فریضه و نافله برابر چشم خود قرار دهد، هیچ حجابى او را از خدا محجوب نمى دارد و چیزى میان او و خداوند حایل نمى شود، پیوسته (با چشم دل) به خدا مى نگرد و خدا (با لطفش) به او نگاه مى کند، تا از حساب مردم فارغ شود».(189)
مسلّماً نعمت بزرگ حضور در پیشگاه خدا و از میان رفتن حجاب ها میان او و پروردگار، براى کسى است که این دو سوره را در عمق جانش جاى دهد و خود را بر اساس آن بسازد.