در فضیلت تلاوت این سوره روایات بسیارى در منابع روایى ذکر شده است، از جمله در حدیثى رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ الواقِعَةِ کُتِبَ لَیسَ مِنَ الغافِلِینَ; هر که سوره واقعه را بخواند، نوشته مى شود که او از غافلان نیست».(128)
چرا که آیات این سوره آن قدر تکان دهنده و بیدارکننده است که جایى براى غفلت انسان باقى نمى گذارد.
بدین رو در حدیث دیگرى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که چون از آن حضرت پرسیدند: چرا به سرعت آثار پیرى در چهره مبارکتان ظاهر شده است؟ در پاسخ فرمود: «شَیَّبَتنی هُودُ وَالواقِعَةُ وَالمُرسَلاتُ وَعَمَّ یَتَساءَلُونَ; سوره هاى هود و واقعه و مرسلات و عمّ مرا پیر کرد».(129) (زیرا در این سوره ها اخبار تکان دهنده اى از رستاخیز و حوادث هولناک و مجازات مجرمان آمده، همچنین داستان هاى تکان دهنده اى از سرگذشت اقوام پیشین و بلاهایى که بر آنها نازل شد و نیز دستور به استقامت و پایدارى).
در حدیث دیگرى امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأَ فی کُلِّ لَیلَةِ جُمُعَة الواقِعَةَ أحَبَّهُ اللّهُ وَأحَبَّهُ إِلَى النّاسِ أجمَعینَ وَلَم یَرَ فِى الدُّنیا بُؤساً أبَداً وَلا فَقراً وَلا فاقَةً وَلا آفَةً مِن آفاتِ الدُّنیا وَکانَ مِن رُفَقاءِ أمیرِالمُؤمِنِینَ(علیه السلام); هرکه سوره واقعه را در هر شب جمعه بخواند، خداوند او را دوست دارد و نزد همه مردم محبوبش مى کند، هرگز در دنیا ناراحتى نمى بیند، فقر و فاقه و آفتى از آفات دنیا دامنگیرش نمى شود و از دوستان امیرمؤمنان على(علیه السلام) خواهد بود».(130)
در حدیث دیگرى آمده است: عثمان بن عفان به عیادت عبداللّه بن مسعود آمد در همان بیمارى که با آن از دنیا رفت، پرسید: از چه ناراحتى؟
گفت: از گناهانم.
گفت: چه میل دارى؟
گفت: رحمت پروردگارم!
گفت: اگر موافق باشى طبیب براى تو بیاوریم.
گفت: طبیب بیمارم کرده.
گفت: اگر بخواهى دستور دهم عطاى تو را از بیت المال بیاورند.
گفت: آن روز که نیازمند بودم به من ندادى و امروز که بى نیازم به من مى دهى؟
گفت: مانعى ندارد براى دخترانت باشد.
گفت: آنها هم نیاز ندارند، چرا که من سفارش کردم سوره واقعه را بخوانند، من از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شنیدم که فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ الواقِعَةِ کُلَّ لَیلة لَم تُصِبهُ فاقَةٌ أبَداً; هر که سوره واقعه را هر شب بخواند، هرگز فقیر نخواهد شد».(131)
ازاین رو در روایت دیگرى سوره واقعه سوره «غنى» نامیده شده است.
روشن است که تنها نمى توان با لقلقه زبان، این همه برکات را به دست آورد، بلکه باید به دنبال تلاوت، فکر و اندیشه و به دنبال آن، حرکت و عمل باشد.