در تفسیر عیاشى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: «هر که سوره اعراف را در هر ماه بخواند در روز قیامت از کسانى خواهد بود که نه ترسى بر آنهاست و نه غمى دارند» (مِنَ الَّذِینَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ).
«و اگر در هر جمعه بخواند، روز قیامت از کسانى است که بى حساب به بهشت مى رود».
و نیز فرمود: «در این سوره آیات محکمه اى است، تلاوت و قیام به آنها را فراموش نکنید، زیرا اینها روز رستاخیز در پیشگاه خدا براى کسانى که آنها را خوانده اند گواهى مى دهند».(26)
از روایت بالا به خوبى استفاده مى شود روایاتى که درباره فضیلت سوره ها آمده است به این معنى نیست که تنها قرائت این سوره ها داراى آن همه نتایج بزرگ است، بلکه آنچه به این خواندن ارزش نهایى مى بخشد همان ایمان به مفاد آنها و سپس عمل کردن بر طبق آن است. ازاین رو در ادامه روایت مى خوانیم: قِرائَتُها وَتِلاوَتُها وَالقِیامُ بِها.
و نیز در همان روایت مى خوانیم کسى که این سوره را بخواند، روز قیامت مصداق الَّذِینَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ است و این در حقیقت اشاره لطیفى به آیه 35 همین سوره است که مى فرماید: فَمَنِ اتَّقَى وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ; آنان که تقوا پیشه سازند و (خویش و جامعه را) اصلاح کنند، نه ترسى خواهند داشت و نه غمى».
چنانکه ملاحظه مى کنید این مقام مخصوص کسانى است که تقوا داشته باشند و در مسیر اصلاح گام بردارند.
به علاوه اصولاً قرآن کتاب «عقیده» و «عمل» است و قرائت و تلاوت مقدّمه اى بر این موضوع محسوب مى شود.
راغب در مفردات در ذیل مادّه «تلاوت» مى گوید: مراد از یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ (27) این است که با علم و عمل از آیات قرآن پیروى مى کنند. یعنى «تلاوت» مفهومى بالاتر از «قرائت» دارد و با نوعى تدبّر و تفکّر و عمل همراه است.