در حدیثى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ «سأَلَ سَائِلٌ» أعطاهُ اللّهُ ثَوابَ الَّذینَ هُم لاِماناتِهِم وَعَهدِهِم راعونَ وَالَّذینَ هُم عَلى صَلَواتِهِم یُحافِظونَ; کسى که سوره «سأل سائل» را بخواند، خداوند ثواب کسانى را به او مى دهد که امانات و عهد و پیمان خود را حفظ مى کنند و کسانى که مراقب نمازهاى خویش اند».(161)
حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) آمده است که فرمود: «من أدمَنَ قِرائَةَ «سَأَلَ سَائِلٌ» لَم یَسألْهُ اللّهُ یَومَ القِیامَةِ عَن ذَنب عَمِلَهُ وَأسکَنَهُ جَنَّتَهُ مَعَ مُحَمَّد(صلى الله علیه وآله); کسى که پیوسته سوره «سأل سائل» را بخواند، خداوند در قیامت او را از گناهانش بازپرسى نمى کند و او را در بهشتش با محمّد(صلى الله علیه وآله) سکونت مى دهد».(162)
همین مضمون از امام صادق(علیه السلام) نیز نقل شده است.
بدیهى است آنچه انسان را مشمول این همه ثواب عظیم مى کند، تلاوتى است که با عقیده و ایمان و سپس با عمل همراه باشد، نه اینکه آیات و سوره را بخواند و هیچ انعکاسى در روح و فکر و عملش نداشته باشد.