باسمه تعالی
دعای ندبه؛ مرامنامة انسان‌هایی است که شهادت به پویایی و جهت‌دار‌بودنِ تاریخ می‌دهند و معتقد به جهت‌گیری خاصِ حق و حقیقت در دل ظلمت به سوی نور هستند.
دعای ندبه؛ یادآور این نکتة دقیق است که زخم‌های ستم‌دیدگانِ مظلوم نه‌تنها فراموش نشده، بلکه آن مظلومیت‌ها مقدمة به‌بارنشستن همة زحمات انبیاء و اولیاء(ع) است در بلوغ تاریخ زمین و با ظهور امام معصوم(ع)، همچنان‌که؛
صد هزاران طفلْ سر بُبْریده شد
تا کلیم‌الله صاحبْ دیده شد
یعنی هیچ ظلمی بی‌جواب نمی‌ماند و هیچ مظلومیتی بی‌حاصل نخواهد بود و خون مظلومان و نالة ستمدیدگان زمینة ظهور آن حضرت را فراهم خواهد کرد.
دعای ندبه؛ قصة دل همة آگاهان به حقانیت حاکمیت حق است که به وعدة خداوند ایمان دارند و هرگز ظلم روزگاران را به رسمیت نمی‌شناسند و یک روز از زندگی را بی‌امام خود نخواهند گذراند و اگر از ظهور او محروم‌اند نگذاشته‌اند که از نجوای با او محروم شوند.
دعای ندبه؛ متذکر جریان نورانی تاریخ است که از حضرت آدم(ع) شروع شده و از طریق سایر انبیاء(ع) همواره تاریخ را درمی‌نَوَردد و جلو می‌رود، و معتقدان به این جریانِ نورانی را از مهلکه‌های ظلمات روزگارشان رهایی می‌بخشد. در مقابل این جریان نورانی، جریانی است که همواره گرفتار ظلمات زمانة خود است و نه‌تنها از آن غافلة بزرگ که نهایتی بس نورانی دارد عقب می‌افتد بلکه گرفتار پوچی و بی‌ثمری خواهد شد.
دعای ندبه؛ گویای حقیقتی است که همة مسلمانان و حتی غیر مسلمانان نیز می‌توانند بر محور آن به منزل‌های امیدبخش آیندة بشر نایل شوند.
فرهنگ غرب می‌خواهد بگوید و بر آن اصرار دارد که تاریخ بشر سیری داشته که به فرهنگ غرب ختم شد و آن فرهنگ، نهایت تاریخ است.(1) ولی وقتی شما از طریق دعای ندبه روشن نمودی این حرف، حرف مطلقی نیست، عملاً همة غرب را ویران کرده‌ای و روشن نموده‌ای فردای تاریخ نه غربی است و نه ادامة غرب.
به فرمایش آیت‌الله‌مرعشی(ره): «دعای ندبه از پر رازترین ادعیه است که بندة گناهکارِ خداوند را به ساحل آرامش می‌رساند و از جمله ادعیة معتبر و از توسلاتِ عالیة‌الْمضامین می‌باشد که آن را شیخ بزرگوار محمدبن‌مشهدی در مزار و سیدجلیل، ابن‌طاووس در مصباح‌الزائر و علامه مجلسی در بحارالانوار و آقامیرزاحسین نوری در تحفة‌الزائر نقل فرموده‌اند».(2)
آری! معارف بسیار بلند و عمیق این دعا دلیل روشنی است که جز از سرچشمة زلال امامان معصوم(ع) صادر نشده است و به قول معروف «مَتْنُهُ دَلیلٌ عَلی صِحَّتِه» و از استحکام آن همین بس که تمام مضامین مطرح در این دعا منطبق بر قرآن و یا روایاتی است که در بین همة مسلمانان - اعم از شیعه و سنی - مورد اعتماد و اطمینان می‌باشد.(3)
دعای ندبه؛ نه‌تنها در همین امروز، ما را متوجه جایگاه عقیدتی تاریخی‌مان می‌نماید، متذکر این نکته دقیق است که مواظب باشیم هدف گم نشود و در نتیجه گرفتار روزمرّگی‌ها شویم، و از ثمردهی جریان نورانی حرکات انبیاء(ع) در سراسر تاریخِ بشر غفلت کنیم، و جهان را برای جولان ستمگران باز بگذاریم و از وعدة بزرگ خدا، که حاکمیت جبهة نور بر جبهة ظلمت است باز بمانیم.
دعای ندبه؛ دعوت انسان است برای قرارگرفتن در جبهة مثبت و نورانی تاریخ و فاصله‌گرفتن از جبهة منفی و ظلمانی آن، و با اطمینان و ایمان به وعدة خداوند و با قرارگرفتن در جبهة مثبت تاریخ، خود را برای ظهور نور نهایی آماده کنیم. چرا که حضرت أبی‌الحسن(ع) فرمودند: «اِنْتِظارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَج»(4) یعنی همین که نظر خود را از آن فرج نهایی بر ندارید، هم‌اکنون در فرج و گشایش هستید و ظلمات آخرالزمان، شما را نمی‌رباید. و توجه به دعای ندبه عامل قرارگرفتن در چنین فرجی است.
در این دعا به ما آموزش داده‌اند در عین این‌که در هیچ شرایطی از موضوع حقانیت مسیر اهل‌البیت(ع) عدول ننمایید و همواره سعی کنید آن را زنده نگهدارید. در این راه به گونه‌ای حرکت کنید که موجب اختلاف در جامعه مسلمین نشود و به واقع این دعا الگوی مناسبی است جهت معنی‌کردن انسجام اسلامی، چرا که معنی انسجام اسلامی به معنی نفی حقانیت شیعه نیست، بلکه به این معنا است که این حقانیت نباید منشأ اختلاف بین مسلمانان باشد و فرهنگ تشیع که می‌تواند بهشتی از معارف اسلامی را در اختیار جهان اسلام قرار دهد نباید عامل دوگانگی در جهان اسلام شود.
تذکر: همچنان که ملاحظه خواهید کرد دعای ندبه دارای نظم و ترتیب دقیقی است که از توجه به ارسال رسولان یعنی از آدم(ع) شروع می‌شود و پس از طرح نقش تاریخی هر یک از انبیاء(ع) ما را متوجه نقش تاریخی و هدایتگرانه حضرت محمد(ص) می‌نماید و جایگاه تاریخی حضرت علی(ع) را مطرح می‌نماید و در نهایت ما را متوجه ابعاد مختلف تاریخی و تکوینی و هدایتگرانه حضرت مهدی(عج) می‌کند، و چون دقت در متن دعا موجب می‌شود تا بهتر از آن استفاده شود آن دعا در نُه فصل تنظیم شد تا موضوع هر فرازی جداگانه مورد توجه قرار گیرد.
طاهرزاده
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
﴿اَلسَّلامُ عَلَی مُحْیِی الْمُؤمِنینَ وَ مُبیرِ الْكافِرینَ﴾
﴿اَلسَّلامُ عَلَی مَهْدِیِّ الْاُمَم.. اَلسَّلامُ عَلَی الْقائِمِ الْمُنْتَظَر﴾
﴿وَ الْعَدْلِ الْمُشْتَهَر، اَلسَّلامُ عَلَی بَقِیَّةِ اللهِ فی بِلادِهِ﴾(5)
سلام بر امامی كه موجب احیاء مؤمنین و نابودی كافران خواهدشد.
سلام بر مهدی امّت، سلام بر قائم منتظَر و عدل مورد نظر...
سلام بر بقیة‌الله، در هرجایی كه آن‌جا شهر خدا خواهد بود.