«اَیْنَ بابُ اللهِ الَّذی منِْهُ یُوْتی»
كجاست آن آستانة الهی كه از طریق او بندگان خدا با پروردگارشان مرتبط می‌شوند؟
امامِ معصوم؛ باب‌الله است و باید با حاكمیت امام معصوم راه جامعه به سوی خدا باز شود و مردم بتوانند در همة مناسبات خود - اعم از فردی و اجتماعی- با خدا مرتبط باشند.
این فراز در جای خود معارف بلندی را به همراه دارد كه باید به طور جداگانه به آن پرداخته شود، چون به مقام وجود مقدس حضرت صاحب‌الامر توجه دارد. همین قدر بدانید كه اسم «الله» به عنوان اسم جامع الهی، مثل هر اسم دیگری مظهری دارد و مظهر «اسم‌الله»، انسان كامل است كه متعلَّم به همة اسماء الهی است و لذا هركس خواست با «الله» ارتباط پیدا كند از طریق امام زمان(عج) این كار برایش ممكن می‌شود و لذا او را «باب‌الله» می‌نامند و انسان از طریق نظر به مقام آن حضرت راه ارتباط با خدا برای اُنس با همة اسماء الهی برایش باز می‌شود.(72) فهم مقام «باب‌الله» بودن آن حضرت گام بلندی است که در معارف الهی برداشته شده است.
«اَیْنَ وَجْهُ اللهِ الَّذی اِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الْاَوْلِیاء»
كجاست آن وجه الهی كه اولیاء و دوستان خدا به جانب او روی می‌آورند تا از طریق او به خدا مربوط می‌شوند؟
حضرت رضا(ع) فرمودند: مراد از «وجه‌الله»، پیامبران و حجت‌های الهی هستند که مردم توسط آنان متوجه خدا می‌شوند».(73)
و از حضرت صادق(ع) روایت است كه:
«مَنْ زَعَمَ أَنَّ لِلَّهِ وَجْهًا كَالْوُجُوهِ فَقَدْ أَشْرَكَ، وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لِلَّهِ جَوَارِحَ كَجَوَارِحِ الْمَخْلُوقِینَ فَهُوَ كَافِرٌ بِاللَهِ فَلاَ تَقْبَلُوا شَهَادَتَهُ وَ لاَ تَأْكُلُوا ذَبِیحَتَهُ! تَعَالَی اللَهُ عَمَّا یَصِفُهُ الْمُشَبِّهُونَ بِصِفَةِ الْمَخْلُوقِینَ؛ فَوَجْهُ اللَهِ أَنْبِیَآؤُهُ وَ أَوْلِیَآؤُهُ».(74)
«كسی‌كه گمان كند كه خداوند مانند مخلوقین صورت و سیمائی دارد و وَجه دارد، به خدا شرك آورده است. و كسی‌كه بپندارد از برای خدا اعضاء و جوارحی است مانند اعضاء و جوارح مخلوقات، به خدا كفر ورزیده است؛ شهادت او را قبول نكنید و ذبیحة او را نخورید! بلند مرتبه و عالی درجه است خداوند از آن صفات مخلوقات كه مُشبِّهون به او نسبت می‌دهند و به صفات مخلوقات تشبیه می‌كنند؛ وجه خدا أنبیای او و أولیای او هستند.»
در این فراز جهت جان را متوجه وجود مقدس آن حضرت به عنوان «وَجه‌الله» می‌نماییم. و می‌گویی: «اَیْنَ وَجْهُ اللهِ الَّذی اِلَیْهِ یَتَوَجَّهُ الْاَوْلِیاء».
مسلّم «اَینَ، اَینَ» یعنی؛ کو، کوهای ما بی‌جواب نخواهد ماند و خود این کو، کو، گفتن‌های ما إن‌شاءالله موجب توجه جامعة ما به سوی آن حضرت خواهد شد. گفت:
بس بگفتم کو وصال و کو نجاح
برد این کوکو مرا در کوی او
از لب اقبال و دولت بوسه یافت
این لبان خشک مدحت‌گوی او
شادبخشی که غم او قوت اوست
پهلوانی کوفتد پهلوی او
جست و جویی در دلم انداخت او
تا ز جستجو روم در جوی او
خاک را هایی و هویی کی بدی
گر نبودی جذبِ های و هوی او(75)