بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
(اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ مِنْ بَهَائِكَ بِأَبْهَاهُ وَ كُلُّ بَهَائِكَ بَهِیٌّ(
(اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِبَهَائِكَ كُلِّهِ(
شرح دعای سحر را با این نیت که می‌تواند آغاز یک تفکر باشد شروع می‌کنیم. مراحل بعدی آن به مرور و با استمرار بر دعا به سراغ ما می‌آید و ما را وارد یک نوع خداشناسی نورانی از طریق نظر به اسماء الهی می‌کند و به همان اندازه بر کیفیت عبادات ما می‌افزاید. زیرا خداشناسی واقعی وقتی محقق می‌شود که انسان بتواند از طریق اسماء الهی با حضرت حق مأنوس گردد.
دعای سحر، دعای بسیار ارزشمندی است که بنا به نقل سیدبن‌طاووس حضرت رضا(ع) در مورد آن فرموده‌اند: «هُوَ دُعاءُ أبی‌جعفر(ع) بِالْأسْحار فی شَهْرِ رمضان»(16) آن دعایی است که حضرت امام باقر(ع) در سحرهای ماه رمضان می‌خواندند. گاهی یک دعا کشف و شهود بزرگی توسط یک امام است که بقیه‌ی ائمه‌ی معصومین(ع) هم از آن کشف و شهود بهره‌مند می‌شدند. همین‌طور که قرآن کشف تامّ محمّدی(ص) است و خداوند آن را بر قلب رسول الله(ص) القاء نمود و همه‌ی اولیاء الهی از آن کشفِ تامّ بهره‌مند می‌شوند، دعاها هم همین‌طور است.
امیدوارم هرگز فراموش نفرمایید که همه‌ی دعاهای صادرشده از ائمه(ع) انوار الهی است که از طرف خدا به قلب امامان(ع) تجلی کرده و آن‌ها آنچه را که بر قلب‌شان تجلی می‌کند بر زبان می‌رانند. محال است هیچ امام و پیغمبری خودش فکر کند و مثلاً دعای جوشن کبیر را ارائه دهد. اگر کسی بر روی ادعیه‌ا‌ی که توسط امامان(ع) رسیده است تأمل کند به یقین می‌رسد که همه‌ی آن‌ها به‌واقع معجزه‌ی الهی است.
شما در دعای جوشن کبیر خدا را با اسماء خاصش نظاره می‌کنید و از تجلی آن اسماء تحت تأثیر قرار می‌گیرید. همان‌طور که در روایت داریم، خداوند با آن اسماء از طریق جبرائیل(ع) بر قلب مبارک رسول خدا(ص) جلوه کرده، تا ما بتوانیم بر انوار الهی نظر کنیم. چون قلب ما نمی‌تواند در آن حدّ ظرف تجلی انوار حضرت رب العالمین باشد به مدد قلب مبارک رسول خدا(ص) و ائمه‌ی معصومین(ع)، آن نوع نظرکردن به خدا را شروع می‌کنیم.