بسم الله الرحمن الرحیم
(اللّهُمَّ انِّی أَسْأَلُكَ مِنْ جَلالِكَ بِاجَلِّهِ وَ كُلُّ جَلالِكَ جَلِیلٌ(
(اللّهُمَّ انِّی أَسْأَلُكَ بِجَلالِكَ كُلِّهِ(
(اللّهُمَّ انِّی أَسْأَلُكَ مِنْ جَمالِكَ بِأَجْمَلِهِ وَ كُلُّ جَمالِكَ جَمِیلٌ(
(اللّهُمَّ انِّی أَسْأَلُكَ بِجَمالِكَ كُلِّهِ(
همینطور که ملاحظه میفرمایید دعای شریف حضرت باقر(ع) در سحرهای ماه مبارک رمضان با نظر به انوار اسماء الهی، چشمِ دل را باز میکند تا خداوند را از آن طریق بنگریم و با معبود خود مأنوس شویم. اولین قدم آن است که متوجه باشیم از طریق اسمای حسنای خداوند میتوان با خداوند مأنوس شد و این آیهی شریفه را با جدّیت تمام بفهمیم و دنبال کنیم که میفرماید: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعوهُ بِها»(32) خداوند را اسمای حُسنایی هست، پس او را از طریق آن اسماء بخوانید. ابتدا باید اسماء را بشناسید و به آنها در مظاهر مختلفی که دارند نظر کنید و در آینهی مظاهر به تماشای آنها بنشینید و از مظاهر آنها به اصل آنها منتقل شوید.