یکی از نیازهای انسان درخشیدن و تحسین شنیدن از غیر است. هیچ انسانی نمیتواند ادعا کند که حس تحسین شنیدن از غیر در وجودش نیست، کمااینکه انسانی پیدا نمیشود که ادعای بینیازی مطلق از غذا، خواب و شهوات جنسی بنماید.
نیاز به دریافت تحسین امری عمیق در وجود انسان است که باید ارضاء شود. انسان باید برای دریافت تحسین در یکی از ابعاد وجودی و زندگی خود بدرخشد تا تحسین دریافت کند و بدین طریق ارضاء گردد.
منشاء این نیاز خداوند متعال است، بدین معنی که خداوند این حس نیاز را در وجود تمام مخلوقات تعبیه کرده است. اما هدف و مقصود خداوند این بوده است که این نیاز فقط و فقط با جلب توجه خودش و دریافت تحسین از خداوند ارضاء گردد.
علت اینکه یک انسان با تمام تحسینهایی که در طول عمرش از انسانهایی مانند خود دریافت میکند ولی ارضاء نمیگردد و پس از چندی خود را به احترام دیگری نیازمند و ملول از احترامهای گذشته میبیند همین است که فقط این نیاز با دریافت تحسین حقیقی و جلب نظر مبدأ هستی ارضاء میشود و لاغیر. متاسفانه انسانها که نسبت به این حقیقت جاهل یا غافلند ارضاء آنرا در جایی دیگر جستجو میکنند، در حالی که پاسخ آرامبخشی هم دریافت نمیکنند.
البته انسانها در ارضاء نیاز دریافت تحسین از غیر خداوند قابل تقسیم و طبقهبندی هستند.
برخی با درخشیدن متعالی و در زمینههای موضوعات ارزشمند مانند معنویت، علم، هنر، خدمت و... به دنبال ارضاء نیاز تشویق دیدن و خیره کردن انظار توسط غیر خداوند هستند و برخی انسانها به موضوعات فاقد ارزش متعالی تمسک میجویند.
برخی از طریق اعمال و رفتار عجیب و غریب فاقد فایده و برخی با اعمال زشت و مضر به حال جامعه دنبال تحسین شدن هستند.
برخی نیز به دمدسترین امور مانند جسم خود، شکل خود و تیپ و اندام خود که برای بدست آوردنش نیاز به هیچ زحمتی نیست متوسل میشوند.
این گروه وقتی عجز خود را برای درخشیدن با امور متعالی مانند معنویت، علم، هنر، خدمت دریافتند و حتی خود را از انجام کارهای عبث یا خطرناک برای شهرت و خیره کردن انظار به خود عاجز یافتند، به طور ناخودآگاه به جسم و شکل خود پناه میآورند و با عرضه جسم خود پس از دستکاری و آرایش و پوشش جلف به دنبال دریافت تحسین گفتاری یا رفتاری از غیر برمیآیند.
بنابراین انسانها در ارضاء حس نیاز دریافت تحسین و شهرت و آفرین شنیدن و خیره نمودن انظار به خود دو نوع برخورد دارند: اول برخورد عفیفانه و دوم برخورد دور از عفت.
کسانی که از معرفت بالای خداشناسی و انسانشناسی(19) و عقل کامل و آزاد(20) برخوردارند، فقط و فقط این نیاز را با جلب نظر خداوند و تحسین شنیدن از او دنبال میکنند. اگرچه تمام انسانها بالاخره آنان را تحسین میکنند که خود در حقیقت تجلی این دنیایی و زمینی تحسین خداوند است، اما هرگز به دنبال جلب تحسین از غیر خدا نیستند.
تحسین یا عدم تحسین بلکه تکذیب و مذمت انسانها در نزد این گروه یکسان است، لذا از این بابت در آرامش هستند. آنان راه فطرت و نهایت عفت را در تأمین این نیاز رعایت کردهاند.
از همین گروه کسانی هستند که حس تحسین برانگیزی غیر را با امور متعالی مانند معنویت، علم، خدمت و هنر جستجو میکنند، زیرا این امور به نوعی تجلی افعال خداوند است. این گروه نیز عفت را در ارضاء این نیاز رعایت کردهاند.