قالَ الصَّادِقُ(ع): «أَنَّهُ قَالَ إِذَا أَحَبَّ اللَّهُ عَبْداً أَلْهَمَهُ الطَّاعَةَ وَ أَلْزَمَهُ الْقَنَاعَةَ وَ فَقَّهَهُ فِی الدِّینِ وَ قَوَّاهُ بِالْیَقِینِ وَ اكْتَفَى بِالْكَفَافِ وَ اكْتَنَى بِالْعَفَافِ وَ إِذَا أَبْغَضَ اللَّهُ عَبْداً حَبَّبَ إِلَیْهِ الْمَالَ وَ بَسَطَ لَهُ وَ أَلْهَمَهُ دُنْیَاهُ وَ وَكَلَهُ إِلَى هَوَاهُ فَرَكِبَ الْعِنَادَ وَ بَسَطَ الْفَسَادَ وَ ظَلَمَ الْعِبَادَ».(100)
امام‌صادق(ع) فرمودند: چون خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، طاعت پروردگار را به او الهام می‌كند، و او را با قناعت همراه می‌گرداند و او را در فهم دین عمیق می‌كند و با یقین در دین، او را قدرت می‌بخشد و از كفاف برخوردارش می‌كند و در عفاف او را می‌پوشاند. و چون بر بنده‌ای غضب كند، او را مال‌دوست می‌كند و مال او را گسترش می‌دهد، و دنیایش را به او الهام می‌كند و او را به هوسش می‌سپارد، پس او بر مركب عناد و سرپیچی سوار می‌شود و بساط فساد و ظلم بر بندگان را می‌گستراند.
شما به فرمایش امام‌صادق(ع) در روایت فوق توجه عمیق بفرمایید و ببینید چگونه حضرت ملاك‌های كمال و خواری را ارزیابی می‌كنند. حوزة محبت خدا را طاعت و قناعت و تعمق در دین و قوّت یقین به حقایق معنوی و كفاف داشتن و عفاف، می‌دانند. و برعكسِ آن، حوزة غضب الهی را مال‌دوستی و وسعت مال و الهام دنیا و هوس‌زدگی می‌دانند. بر اندیشمند بصیر كافی است با توجه به این روایت ارزیابی‌های خود را در زندگی تصحیح نماید.