آری؛ به عنوان یك مسلمان كه به وعدة خدا ایمان داریم ما وظیفة خود را انجام می‌دهیم و بعد منتظر می‌مانیم تا آنچه برای ما مقدّر فرموده‌اند پیش آید و می‌دانیم آنچه مقتضای خلقت ماست و نیاز منطقی ماست برای ما خلق كرده‌اند، باید عجله نكنیم، به همین جهت رسول خدا(ص) می‌فرمایند:
«اِنْتِظارُ الْفَرَجِ مِنَ اللهِ عِبادَةٌ وَ مَنْ رَضِیَ بِالْقَلیلِ مِنَ الرِّزْقِ رَضِیَ اللهُ تَعالی مِنْهُ بِالْقَلیلِ مِنَ الْعَمَل»؛ یعنی در امورِ خود منتظر فرج و گشایش از طرف خدا بودن، نوعی عبادت است و هر كس به رزقِ كم راضی شد، خداوند نیز به عمل كم او راضی می‌شود.(61)
چون چنین انسانی چشم قلبش راحت‌تر به سوی خدا باز می‌شود. عمده آن است كه انسان بفهمد، اوّلاً: آنچه نیاز حقیقی خلقت اوست حتماً برایش تقدیر كرده‌اند و به او خواهد رسید. ثانیاً: در تنگ‌دستی‌ها منتظر فرج و گشایش الهی باشد و بداند خداوند او را فراموش نكرده است. ثالثاً: بداند اگر برایش رزق كمی را تقدیر كرده‌اند و از آن راضی شود، خداوند هم عمل كم را از او می‌پذیرد و از او راضی می‌شود. و رضایت الهی بالاترین چیزی است كه انسان بدان مفتخر خواهد شد. وقتی انسان از این نوع معارف غفلت كرد به گفتة یك نویسندة آمریكایی: هر روز برای خود معضلی ساختیم و برای رفع آن، معضلی دیگر ساختیم و تمام زندگی‌مان شده است معضل، آن‌هم معضلاتی كه تمام زندگی ما را دارد می‌رباید.