متن حدیث :
من کساه الحیآء ثوبه لم یر الناس عیبه.(260)
ترجمه :
هر که بپوشاند باو حیاء جامه خود را نبینند مردمان عیب او را.
بدانکه حیاء انقباض نفس است از قبایح و از خصائص انسانست و آن خلقی است مرکب از جبن و عفت و فضیلت بسیار برای او وارد شده و او را لباس اسلام و قرین ایمان گرفتهاند و فرمودهاند: که ایمان ندارد کسی که حیاء ندارد.(261)
و فی الحدیث: لم یبق من امثال الانبیاء الا قول الناس اذا لم تستح فاصنع ما شئت.(262)
یعنی در حدیث است که باقی نمانده از مثلهای پیغمبران مگر قول مردم یعن قولی که در میان مردم است که میگویند: هر گاه حیا نمیکنی پس بجا آور آنچه بخواهی.
یعنی حیا نمیگذارد که صاحبش مرتکب هر عمل قبیحی بشود بخلاف آنکه حیا نداشته باشد.
و بدانکه اگر حیا از روی عقل باشد ممدوح است و اگر از روی حمق باشد مذموم است مثل حیا کردن از آموختن مسائل علمیه و از اتیان بعبادات شرعیه که جهال آنرا قبیح شمرند مثل سرمه کشیدن و تحت الحنک افکندن و تلقین کردن میت بعد از انصراف مردم از سر قبر و حمل کردن شخص شریف سریر میت را بر دوش چنانچه علامه بحرالعلوم رحمه الله فرماید:
لایاب من ذلک اهل الشرف - فلیس امر الله بالمستنکف(263)