متن حدیث :
الطمع رق مؤبد.(130)
ترجمه :
طمع بندگی است پاینده زیرا که طمع مستلزم تعبد و اطاعتست مر کسی را که محل طمع است مادام که طمع باقی باشد.
و نیز آنحضرت فرموده الطامع فی وثاق الذل.(131)
یعنی آدم طمعکار در بند ذلت است.
و از حکم جامعه است الطمع فقر حاضر.(132)
تعفف وعش حراً و لا تک طامعاً - فما قطع الاعناق الا المطامع(133)
قناعت کن ای نفس بر اندکی - که سلطان و درویش بینی یکی
چرا پیش خسرو بخواهش روی - چه یکسو نهادی طمع خسروی
و گر خود پرستی شکم طبله کن - در خانه این و آن قبله کن
و نیز امیر المؤمنین علیه السلام فرموده: اکثر مصارع العقول تحت بروق المطامع.(134)
سعدی (گوید):
یکی گربه در خانه زال بود - که پیوسته مهجور و بد حال بود
روان شد بمهمانسرای امیر - غلامان سلطان زدندش به تیر
برون جست و خون از تنش میچکید - همیگفت و از هول جان میدوید
که گر جستم از دست این تیرزن - من و کنج ویرانه پیرزن
نیرزد عسل جان من زخم نیش - قناعت نکوتر بدوشاب خویش
خداوند از آن بنده خرسند نیست - که راضی بقسم خداوند نیست