• مقدمه‏
• کلمه اول:
• کلمه دوم:
• کلمه 3:
• کلمه 4:
• کلمه 5:
• کلمه 6:
• کلمه 7:
• کلمه 8:
• کلمه 9:
• کلمه 10:
• کلمه 11:
• کلمه 12:
• کلمه 13:
• کلمه 14:
• کلمه 15:
• کلمه 16:
• کلمه 17:
• کلمه 18:
• کلمه 19:
• کلمه 20:
• کلمه 21:
• کلمه 22:
• کلمه 23:
• کلمه 24:
• کلمه 25:
• کلمه 26:
• کلمه 27:
• کلمه 28:
• کلمه 29:
• کلمه 30:
• کلمه 31:
• کلمه 32:
• کلمه 33:
• کلمه 34:
• کلمه 35:
• کلمه 36:
• کلمه 37:
• کلمه 38:
• کلمه 39:
• کلمه 40:
• کلمه 41:
• کلمه 42:
• کلمه 43:
• کلمه 44:
• کلمه 45:
• کلمه 46:
• کلمه 47:
• کلمه 48:
• کلمه 49:
• کلمه 50:
• کلمه 51:
• کلمه 52:
• کلمه 53:
• کلمه 54:
• کلمه 55:
• کلمه 56:
• کلمه 57:
• کلمه 58:
• کلمه 59:
• کلمه 60:
• کلمه 61:
• کلمه 62:
• کلمه 63:
• کلمه 64:
• کلمه 65:
• کلمه 66:
• کلمه 67:
• کلمه 68:
• کلمه 69:
• کلمه 70:
• کلمه 71:
• کلمه 72:
• کلمه 73:
• کلمه 74:
• کلمه 75:
• کلمه 76:
• کلمه 77:
• کلمه 78:
• کلمه 79:
• کلمه 80:
• کلمه 81:
• کلمه 82:
• کلمه 83:
• کلمه 84:
• کلمه 85:
• کلمه 86:
• کلمه 87:
• کلمه 88:
• کلمه 89:
• کلمه 90:
• کلمه 91:
• کلمه 92:
• کلمه 93:
• کلمه 94:
• کلمه 95:
• کلمه 96:
• کلمه 97:
• کلمه 98:
• کلمه 99:
• کلمه 100:

کلمه 89:

متن حدیث :
من جری فی عنان امله عثر باجله.(255)
ترجمه :
کسیکه بدست گرفته لجام آرزو را و سیر میکند در عنان آن ناگاه بسر در آید در اجل خود.
حاصل آنکه آدمی غافل از کار و مرگ مشغول بآمال و آرزوهای بسیار دراز و مشعوف بجمع کردن دنیا است که یکدفعه مرگ او را میرسد و با دل پر حسرت از دنیا میرود، پس شایسته است که آدمی مرگ را فراموش نکند و پیوسته نصب العین او باشد و هر نمازیکه میکند نماز مودع کند خصوص اگر سن او بچهل رسیده باشد که زراعتی را ماند که وقت حصادش رسیده باشد چه ایام لذت و کامرانی گذشت و روزگار نشاط و شادمانی بسر آمد و هر روز عضوی از او کوچ میکند و بیچاره از آن غافل و پای بند طول امل و فکرهای باطل است.
چو دوران عمر از چهل درگذشت - مزن دست و پا کابت از سر گذشت
چو شیبت در آمد بروی شباب - شبت روز شد دیده بر کن زخواب
چو باد صبا بر گلستان وزد - چمیدن درخت جوانرا سزد
نزیبد ترا با جوانان چمید - که بر عارضت صبح پیری دمید
دریغا که فصل جوانی گذشت - بلهو و لعب زندگانی گذشت
دریغا چنان روح پرور زمان - که بگذشت بر ما چه برق یمان
دریغا که مشغول باطل شدیم - زحق دور ماندیم و عاطل شدیم
چه خوش گفت با کودک آموزگار - که کاری نکردی و شد روزگار
زسودا که این نوشتم و این خورم - نپرداختم تا غم دین خورم
دریغا که بگذشت عمر عزیز - بخواهد گذشت این دم چند نیز
اگر در سرای سعادت کس است - زگفتار سعدیش حرفی بس است
پس ای جان برادر لختی بقبرستان برو و بر خاک دوستان گذری کن و بر لوح مزارشان نظری افکن و عبرت بگیر و تفکر کن که در زیر قدمت بفاصله کمی چه خبر و چه داستانی است.
زدم تیشه یکروز بر تل خاک - بگوش آمدم ناله دردناک
که زنهار اگر مردی آهسته‏تر - که چشم و بناگوش و رویست و سر
جهاندار بودم من اندر جهان - شدستم برابر بخاک این زمان
قال رسول الله صلی الله علیه و آله: اغفل الناس من لم یتعظ بتغیر الدنیا من حال الی حال.(256) یعنی حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود: که غافلترین مردم آن کسی است که پند نمیگیرد از تغیر دنیا از حالی به حالی دیگر.