• مقدمه‏
• کلمه اول:
• کلمه دوم:
• کلمه 3:
• کلمه 4:
• کلمه 5:
• کلمه 6:
• کلمه 7:
• کلمه 8:
• کلمه 9:
• کلمه 10:
• کلمه 11:
• کلمه 12:
• کلمه 13:
• کلمه 14:
• کلمه 15:
• کلمه 16:
• کلمه 17:
• کلمه 18:
• کلمه 19:
• کلمه 20:
• کلمه 21:
• کلمه 22:
• کلمه 23:
• کلمه 24:
• کلمه 25:
• کلمه 26:
• کلمه 27:
• کلمه 28:
• کلمه 29:
• کلمه 30:
• کلمه 31:
• کلمه 32:
• کلمه 33:
• کلمه 34:
• کلمه 35:
• کلمه 36:
• کلمه 37:
• کلمه 38:
• کلمه 39:
• کلمه 40:
• کلمه 41:
• کلمه 42:
• کلمه 43:
• کلمه 44:
• کلمه 45:
• کلمه 46:
• کلمه 47:
• کلمه 48:
• کلمه 49:
• کلمه 50:
• کلمه 51:
• کلمه 52:
• کلمه 53:
• کلمه 54:
• کلمه 55:
• کلمه 56:
• کلمه 57:
• کلمه 58:
• کلمه 59:
• کلمه 60:
• کلمه 61:
• کلمه 62:
• کلمه 63:
• کلمه 64:
• کلمه 65:
• کلمه 66:
• کلمه 67:
• کلمه 68:
• کلمه 69:
• کلمه 70:
• کلمه 71:
• کلمه 72:
• کلمه 73:
• کلمه 74:
• کلمه 75:
• کلمه 76:
• کلمه 77:
• کلمه 78:
• کلمه 79:
• کلمه 80:
• کلمه 81:
• کلمه 82:
• کلمه 83:
• کلمه 84:
• کلمه 85:
• کلمه 86:
• کلمه 87:
• کلمه 88:
• کلمه 89:
• کلمه 90:
• کلمه 91:
• کلمه 92:
• کلمه 93:
• کلمه 94:
• کلمه 95:
• کلمه 96:
• کلمه 97:
• کلمه 98:
• کلمه 99:
• کلمه 100:

کلمه 87:

متن حدیث :
من تذکر بعد السفر استعد.(252)
ترجمه :
کسی که یاد کند دوری سفر خود را استعداد و تهیه آن راه دور خود را بیند پس کسیکه متذکر دوری طریق آخرت باشد البته آماده میسازد ساز و برگ آن سفر هولناک را که تقوی و عمل صالح باشد پس اشخاصی که در تهیه توشه و زاد آخرت نیستند جهتش عفلت آنها است از آن سرای.
جهان ای پسر ملک جاوید نیست - ز دنیا وفاداری امید نیست
نشستی بجای دگر کس بسی - نشیند بجای تو دیگر کسی
من دل بر این سالخورده مکان - که گنبد نپاید بر او گردکان
پس ای عزیز من لختی بهوش بیا و نظر کن ببین چگونه رفای تو رفتند و در بستر قبر خفتند تو هم باید مسافرت کنی و همان طریق را بپیمائی پس در تهیه کار خود باش و بغفلت مگذران و خود را خطاب کن و بگو:
خاک من و تو است که باد شمال - میبردش سوی یمین و شمال
ما لک فی الخیمة مستلقیاً - قد نهض القوم و شد والرحال
عمر بافسوس برفت آنچه رفت - دیگرش از دست مده بر محال
قد وعر المسلک یاذا الفتی - افلح من هیأزاد المال
بسکه در آغوش لحد بگذرد - بر من و تو روز و شب و ماه و سال
لا تک تغتر بمعمورة - یعقبها الهدم او الانتقال
ایکه درونت بگنه تیره شد - ترسمت آئینه نگیرد صقال
مالک تعصی و منادی القبول - من قبل الحق ینادی تعال
زنده دلا مرده ندانی که کیست - آنکه ندارد بخدا اشتغال
و روی ان امیرالمؤمنین (علیه السلام) کان ینادی فی کل لیلة حین یأخذ الناس مضاجعهم للمنام بصوت یسمعه کافة اهل المسجد و من جاورة من الناس: تزودوا- رحمکم الله - فقد نودی فیکم بالرحیل و اقلوا العرجه علی الدنیا و انقلبوا بصالح ما یحضرکم من الزاد فان امامکم عقبة کؤوداً و منازل مهولة لابد من الممر بها و الوقوف علیها.(253)
یعنی روایتشده که امیرالمؤمنین ندا میکرد در هر شب هنگامیکه مردم بجهت خواب بخوابگاه خویش میرفتند بصدائی که می‏شنیدند آنرا همه اهل مسجد یعنی مسجد کوفه و مردمی که در همسایگی مسجد بودند میفرمود:
زاد و توشه بردارید خدا رحمت کند شماها را پس بتحقیق که منادی رحلت و کوچ در میان شما ندا کرده و کم بکنید اقامت بر دنیا را و برگردید بسوی آخرت با آنچه ممکن میشود شما را از توشه صالح و نیکو پس بدرستیکه در پیش راه شما گردنه و کتل سخت و منزلهای هولناک است که نیست چاره از گذاشتن از آنها و وقوف بر آنها.