امام خمینی«رضواناللهتعالیعلیه» و بسیجیهای تابع ایشان از مرگ نمیهراسیدند، به همین جهت خوب زندگی کردند و خوب مردند. تمام بركات زندگی امام خمینی«رضواناللهتعالیعلیه» به جهت آن بود که عالم قیامت را بهتر از دنیا میدانستند و در تمام طول زندگی نظرشان به آن طرف بود و در دنیا برای ابدیت خود زندگی میکردند. آدمهای افسردهی بینشاط عموماً کسانیاند که از مرگ خوششان نمیآید و زندگی را به وسعت ابدیت نمیبینند، اگر هم به ظاهر آرزوی مرگ میكنند، برای فرار از آن نوع زندگی است که در آن قرار دارند و میخواهند از خودشان فرار کنند، نه به خاطر شوق به مرگ. از خود فرار كردن غیر از استقبالنمودن از مرگ است.
همچنان که در روایت رسول خدا(ص) ملاحظه فرمودید: هر اندازه که انسان مرگ و لقاء الهی را دوست داشته باشد، خدا هم ملاقات او را دوست خواهد داشت و با ورود به قیامت با چهرهی محبتآمیز خداوند روبهرو میشود و لذا به گفتهی مولوی میتوان گفت:
مرگ هر كس ای پسر همرنگ اوست
آینه صافی یقین همرنگ اوست
آنكه میترسی ز مرگ اندر فرار
آن زخود ترسانی ای جان، هوشدار
پیش تُرک، آیینه را خوشرنگی است
پیش زَنگی، آینه هم زنگی است
پس مرگ به خودی خود مشکلزا نیست، بستگی به نوع زندگی و نگاه ما به مرگ دارد و اگر یاد مرگ را در منظر خود نگهداریم به تعبیر امام صادق(ع) یاد مرگ حجابهای حرص و شهوت را پاره میکند و «یحَقِّرُ الدُنْیا»؛(12) و دنیا را در چشم انسان حقیر میگرداند و معنی واقعی بصیرت همین است، و چنین انسانی در انتخاب امور زندگی بهترین نوع از انتخابها را دارد.
با توجه به آیهی مورد بحث که خصوصیات اولیاء الهی را آن میداند که مطلوب خود را مرگ قرار دادهاند و به ابدیت خود بیشتر نظر دارند تا به دنیا، میتوان نتیجه گرفت كه در تحلیل یك تمدن یا یك فرهنگ و یا جامعه، باید به نوع نگاه و بینش و موضعگیری آن تمدن نسبت به مرگ توجه داشت تا به خوبی دریافت آیا آن تمدن یا جامعه در مسیر درستی حركت میكند یا نه. از دیدگاه قرآن تمدنی كه مرگ را به عنوان یک مرحلهی دوستداشتنی در كنار زندگی تلقی نكند، در مسیر حق حركت نمیكند و به انتخابهای ناصحیحی دست میزند که نمونهی بسیار روشن آن را امروز در تمدن غربی میبینیم.
قرآن می فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یَوْمَ الْحِسَابِ»؛(13) برای آنهایی که از مسیر الهی منحرف شدند عذاب دردناکی هست، و علت این که از مسیر الهی منحرف شدند غفلت و فراموشی آنها از مرگ و روز حساب بود.