تربیت
Tarbiat.Org

هنر مردن
اصغر طاهرزاده

جایگاه دنیا در آبادانی قیامت

آنچه در فضای فرهنگ مدرنیته زندگی جوانان ما را تهدید می‌کند و به نظر خودشان آینده‌شان را تیره و تار کرده است چیزی نیست جز جدّی ‌گرفتن موضوعاتی که مربوط به قسمت گذران زندگی است و هیچ‌كدام اصل و حقیقت زندگی را تشکیل نمی‌دهد و این در حقیقت از بین‌بردن زندگی است. فرهنگی كه در کنار زندگی به مرگ نظر نداشته باشد ازدواج‌كردن جوانانش همان قدر مایه‌ی دردسر و انحراف است كه ازدواج‌ نكردنشان. چون نسبت به آبادانی قیامت کوتاهی می‌کنند و همه‌ی عمر خود را صرفِ درآمد بیشتر مال دنیا می‌کنند در حالی که امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: «وَاعْلَمْ یا بُنَیَّ! اَنَّ الرِّزْقَ رِزْقانِ: رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یَطْلُبُكَ فَإِنْ اَنْتَ لَمْ تَأْتِهِ اَتاكَ...اِنَّ لَكَ مِنْ دُنْیاكَ، ما اَصْلَحْتَ بِهِ مَثْواكَ»(21) ای فرزندم! بدان كه رزق، دو رزق است: رزقی كه تو به دنبال آن هستی و رزقی كه آن به دنبال تو است، رزقِ نوع دوم طوری است كه اگر هم به سوی آن نروی، به سوی تو می‌آید.... دنیایِ تو برای تو همان قدر است كه قیامتت را اصلاح كند.
چنانچه ملاحظه می‌فرمائید حضرت می‌فرمایند رزق حقیقیِ تو به تو می‌رسد سعی کن دنیا را وسیله‌ی آبادانی قیامت خود قرار دهی و در همین راستا رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «اِنَّ الرِّزْقَ لَیُطالِبُ الْعَبْدَ اَكْثَرَ مِمّا یَطْلُبُهُ اَجَلُهُ»(22) رزق انسان در جستجوی اوست، بیش از آن‌كه اجلش به دنبال اوست. و نیز از آن حضرت داریم: «لَوْ أَنَّ عَبْداً هَرَبَ مِنْ رِزْقِهِ لَاتَّبَعَهُ رِزْقُهُ حَتَّى یُدْرِكَهُ كَمَا أَنَّ الْمَوْتَ یُدْرِكُهُ».(23) اگر بنده‌ی خدا از رزقش فرار هم بكند، رزقش او را دنبال می‌كند تا به او برسد، همان‌طور كه مرگ، انسان را دنبال می‌كند تا به او برسد. آیا با توجه به این نکات می‌توان پذیرفت که زندگی عبارت باشد از همین حرص و جوش‌خوردن‌ها؟ پیامبر(ص) كه راستگوترین افراد‌ند، می‌فرمایند: «رزق هركس معلوم است، اگر بناست بمیرد تا آخرین لقمه‌ای كه برایش تعیین كرده‌اند نخورد، نمی‌میرد.»(24)
بعضی از افراد رزق خود را به حرام آلوده می‌كنند تا به گمان خود زندگی خوبی داشته باشند، ولی یك روز هم زندگی خوشی ندارند، مشكل مردم در رزقشان نیست، مشكل در حرصشان است. اگر حرص نزنیم، آنچه را رزقمان است حتماً به‌دست می‌آوریم و میدان را هم از دست تورم‌سازها می‌گیریم، چراكه آن‌ها از نردبان حرص ما بالا می‌روند و با قناعت ما زمین می‌خورند، قناعتی که با رویکرد به آبادانی قیامت به‌دست می‌آید.(25)