از پیامبر(ص) روایت داریم: «لِكُلِّ شَیْءٍ بَابٌ وَ بَابُ العِبَادَةِ الصَّوم» یعنی هر چیزی را دری است و دریچه عبادت روزه است. پس تا كسی وارد روزه‌داری نشود، به حال و حالت عبادت وارد نشده‌است. چون عالَم عبادت، عالَم خاصی است كه با فكر و مطالعه به‌دست نمی‌آید. این روایت می‌خواهد بفرماید: تو را با شكم سیر به باغ عبادت راه نمی‌دهند. وقتی حالت عبادت در انسان به‌وجود آمد، احساس می‌كند در مركز هستی جای دارد، تمام حرص‌ها و اضطراب‌ها از قلب او زدوده می‌شود، به اصل خود كه بندگی خدا است برمی‌گردد. پس باید متوجه شد روزه وسیلة ورود به عالم عبادت است و به تبعِ روزه است كه سایر عباداتِ ما حالت و روح عبادت به خود می‌گیرد.
ملاحظه كرده‌اید اگر در هنگام سحر، زیاد غذا بخورید، درست نتیجه عكس می‌گیرید، خوابتان زیاد می‌شود، ذهنتان آن تیزی را كه حاصل روزه است به‌دست نمی‌آورد و خلاصه از نتایج روزه محروم میشوید! به ما گفتند روزه بگیرید تا به شما ثابت شود با گرسنگی می‌توانید توانا و محكم شوید، البته شرطش این است كه به خود القاء نكنید كه چون روزه گرفته‌ام ضعیف شده‌ام، بلكه اگر دقت كنید متوجه میشوید بیش از گرسنگی، پرخوری علت ضعف و سستی است.